[เถรี]

ในเมื่อไม่ได้อ่านหนังสือเลย แล้วการเรียนนักธรรมชั้นเอกสมัยนั้นก็ลำบากมาก เพราะว่าหนังสือสูงเป็นศอก แต่ออกแค่ ๗ ข้อ..! บางเล่มอย่างมหาสติปัฏฐานสูตร อ่านแทบตาย อาจจะไม่ออกเลย หรือไม่ก็วิสุทธิ ๗ เล่มหนาเป็นเซนติเมตร อ่านไปทั้งเล่มไม่ออกเลยก็มี แต่ตรงที่เราไม่อ่าน..อาจจะออก ก็เลยต้องใช้วิธีนี้

ขอให้ทางด้านครูบาอาจารย์เขาส่งรายชื่อไปสอบตามปกติ ถึงเวลาเข้าห้องสอบ ก็ทำอย่างที่ว่า ก็คือคว่ำข้อสอบลง นึกขอบารมีพระ ขอบารมีครูบาอาจารย์ โดยเฉพาะท่านปู่พระอินทร์ให้สงเคราะห์ ว่าคาถารวดเดียว ๑๐ จบ แล้วก็ลุยเขียนไปเลย

ตรงจุดนี้ เราต้องยอมน้อมใจเชื่อทั้งหมดจริง ๆ คำว่า "เชื่อทั้งหมด" ก็คืออย่าไปค้าน เพราะว่าอาตมภาพค้านมาทีหนึ่งว่า บาลีตัวนี้ไม่น่าจะใช่ เนื่องจากว่านักธรรมชั้นเอก นักธรรมชั้นโท สมัยก่อนเข้าบาลีเยอะมาก ในเมื่อรู้สึกว่าไม่น่าจะใช่ ก็ไปแก้ตามที่ตนเองต้องการ ปรากฏว่ากระแสพลังที่รู้สึกว่าพุ่งผ่านตัวเราลงมาเพื่อช่วยให้เขียน ขาดหายไปเฉย ๆ จนกระทั่งยอมน้อมใจกราบขอขมาพระ ทำตามที่ความรู้สึกนั้นบอก ปรากฏว่าสามารถต่อติด และทำข้อสอบต่อได้อีก

ด้วยความที่ตนเองเป็นคนความจำดี ก็จำเอาไว้ว่าเราตอบอะไรไป แล้วมาเปิดตำราดู เห็นแล้วใจหาย..! เพราะว่าถ้าเขาจับว่าทุจริตนี่ ไม่สามารถจะแก้ตัวได้เลย เนื่องจากว่าเหมือนตำราทุกตัวอักษร..! อย่างกับเปิดตำราลอกเอา ก็เลยเห็นผลและแนะนำให้คนอื่นใช้ตาม แล้วถ้าหากว่าสถานการณ์แบบนี้ ก็คือเราไม่ได้มีสมาธิที่ทรงตัวขนาดนั้น แต่ถึงเวลาจำเป็นต้องใช้ เพื่อแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า ก็ให้ใช้คาถาบทนี้เข้าช่วยได้

ประการที่สองก็คือ เรื่องที่เราบรรยาย เราต้องรู้จริง อย่างที่กระผม/อาตมภาพย้ำกับพวกนักศึกษา ตลอดจนกระทั่งท่านทั้งหลายอยู่บ่อย ๆ ว่า เรียนให้รู้ ดูให้จำ ทำให้จริง หรือถ้าท่านที่ฟังเทป ฟังเสียงที่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบันทึกธรรมะเอาไว้ ก็จะได้ยินเสมอว่า ฟังแล้วจำ จำแล้วคิด คิดแล้วนำไปปฏิบัติให้ได้ด้วย

ดังนั้น...เราต้องเข้าใจในเนื้อหาอย่างแจ่มแจ้ง สามารถย่อได้ ขยายได้ตามที่เราต้องการ ถ้ามีเวลามาก สามารถลากยาวครบตามเวลา ๒ ชั่วโมง ๓ ชั่วโมงได้ ถ้าไม่มีเวลา เนื้อหามากขนาดนั้น ย่อลงมาเหลือแค่ ๑๐ หรือ ๑๕ นาที ก็ต้องให้ได้ใจความครบถ้วนด้วย