[เถรี]

คราวนี้การจะไปพระนิพพานนั้น เป็นเรื่องที่ยากมาก เพราะว่ามีช่องกลางอยู่นิดเดียว เล็กกว่าปลายเข็ม เอียงซ้ายก็ออกไม่ได้ เอียงขวาก็ออกไม่ได้ ต้องไปตรง ๆ ไปให้พอดี ก็คือ ดีก็ไม่เกาะ ชั่วก็ไม่เกาะ อ้าว..แล้วอย่างนั้นจะทำดีไปเพื่ออะไร ? ทำดีเพื่อให้เรามีกำลังพอที่จะส่งตัวเองให้ไปได้ แต่ตอนที่จะไปต้องไม่ติดดี การติดดีเป็นการยึดเกาะที่ยิ่งใหญ่มาก เราบอกว่าจะไปกรุงเทพฯ แต่เรายืนกอดเสาอยู่ตรงนี้ เราก็ไปไหนไม่ได้ เราต้องปล่อยจากเสาตรงนี้ก่อนถึงจะไปได้

คราวนี้การที่เราจะปล่อยเรื่องทั้งหลายเหล่านี้นั้น ก็อาศัย พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่ง แทนที่เราจะยึดจะเกาะเสาต้นนี้ เราก็ไปยึดคุณพระรัตนตรัยแทน บาลีบอกว่า พุทโธ อัปปมาโณ คุณของพระพุทธเจ้าประมาณไม่ได้ ธัมโม อัปปมาโณ คุณของพระธรรมประมาณไม่ได้ สังโฆ อัปปมาโณ คุณของพระสงฆ์ประมาณไม่ได้

ทำไมถึงประมาณไม่ได้ ? เพราะว่ากำลังที่ท่านดิ้นรนจนพ้นจากกิเลสนั้น มหาศาลจนประมาณไม่ได้ บุคคลที่พ้นไปด้วยกำลังใหญ่ขนาดนั้น จะช่วยใครก็เป็นเรื่องง่าย แต่ท่านมีสิทธิ์ช่วยได้แค่บอกทางเท่านั้น