[เถรี]

ดังนั้น..สิ่งที่ญาติโยมทั้งหลายควรทำที่สุดคือ ทำอย่างไรให้กำลังใจของเรายังยึดมั่นในคุณพระศรีรัตนตรัย ถึงเวลาฉุกเฉินอะไรขึ้นมา ต่อให้ถึงแก่ชีวิตก็ต้องมีภพภูมิที่ดีเป็นที่ไป นั่นจึงเป็นเรื่องที่พวกเราทั้งหลายควรที่จะตรึกตรอง และขณะเดียวกันก็เร่งทำให้กำลังใจของเรามั่นคงให้ได้ อย่าให้ รัก โลภ โกรธ หลง เบียดเข้ามาในใจบ่อยนัก กระทบกระทั่งอะไร ตาเห็น หูได้ยิน จมูกได้กลิ่น ลิ้นได้รส กายสัมผัส อย่าให้เข้ามาในใจของเรา เพราะว่าถ้ายินดีก็เป็นราคะ ถ้ายินร้ายก็เป็นโทสะ ถือว่าแย่ทั้งคู่

ทำอย่างไรที่เราจะวางกำลังใจเป็นกลาง ไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งทั้งหลายทั้งปวงเหล่านี้ โดยเฉพาะการที่มาสร้างบุญสร้างกุศล ต้องมาแบบคนมีปัญญา ทำอย่างไรที่เราจะทำบุญให้เร็วที่สุด ให้คล่องตัวที่สุด แล้วก็ไปนั่งอนุโมทนากับคนอื่นเขา อย่าให้การบุญการกุศลกลายเป็นบาป เพราะว่ากำลังใจไม่พอใจคนโน้น ไม่พอใจคนนี้

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้เราทำเราได้ ไม่ใช่ว่าเราไม่พอใจแล้ว คนอื่นจะเป็นอะไรไปตามที่เราไม่พอใจ ถ้าหากว่าเราไม่พอใจ กำลังใจของเราเสีย ตายตอนนั้นเราก็ลงอบายภูมิ กว่าจะกลับขึ้นมาใหม่นี่นานเหลือเกิน