[เถรี]

แล้วการแบกอาบัติติดตัวไปตลอดเวลา เพราะว่าพระอุปัชฌาย์อาจารย์ยังไม่ให้นิสัยมุตกะ ยังไม่ให้การพ้นจากการปกครอง ก็เท่ากับว่าเราผิดศีลอยู่ทุกวัน ดังนั้น...ท่านทั้งหลายจะเห็นว่า ที่วัดท่าขนุนนี่ถ้าไม่ได้ ๕ พรรษาไปแล้ว กระผม/อาตมภาพจะไม่ปล่อยให้ไปอยู่ที่อื่น ยกเว้นว่าสถานที่นั้นเป็นสาขาเดียวกัน และมีพระภิกษุที่พ้นจาก ๕ พรรษาไปแล้วดูแลอยู่ พอที่จะช่วยอบรมสั่งสอนได้ กระผม/อาตมภาพถึงจะให้ไปอยู่ที่นั่น แต่ไม่ให้ไปอยู่ที่อื่นไกลเกินกว่านั้น

บางท่านก็ว่ากระผม/อาตมภาพโหดจนเกินไป เพราะว่าส่วนหนึ่งท่านทั้งหลายก็เรียนมาสูง มีตำแหน่งหน้าที่การงานสูง มีความมั่นใจตัวเองมาก กระผม/อาตมภาพขอยืนยันว่าเรื่องทางโลกเอามาใช้กับเรื่องทางธรรมไม่ได้

เนื่องเพราะว่าพระธรรมวินัย คือสิ่งที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบัญญัติเอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้ความเสียหายเกิดขึ้นกับหมู่สงฆ์ ในเมื่อเป็นเช่นนั้น พวกเราจึงต้องสำรวมระวัง และระมัดระวังเป็นอย่างสูง อย่าได้เห็นศีลเป็นของเล่น

จะอาบัติเล็กน้อยขนาดไหนก็ตาม ก็คือการที่เราล่วงละเมิดศีล แล้วกิเลสนั้นมีมายามาก เมื่อถึงเวลาก็จะมีช่องอ้างได้ว่า "คราวที่แล้วยังได้เลย" แล้วเราเองก็จะตกอยู่ในสภาพ "ดีชั่วรู้หมด แต่อดไม่ได้" เพราะว่าไปเปิดช่องให้กับกิเลสก่อน

ยิ่งครูบาอาจารย์สมัยนี้บวชเพื่อที่จะเอาซองปัจจัยอย่างเดียวมีมาก ก็จะยิ่งทำให้พระภิกษุสามเณรรุ่นหลัง ๆ น่าสงสารมาก เพราะว่าหาพระอุปัชฌาย์อาจารย์ที่ตั้งหน้าตั้งตาอบรมจริง ๆ ไม่ได้ ส่วนหนึ่งก็กลัวว่า ถ้าหากว่าดุมากเกินไป เดี๋ยวจะไม่มีใครอยู่ด้วย

ซึ่งตรงนี้สมัยที่พระเดชพระคุณพระเทพเมธากร (ณรงค์ ปริสุทโธ ป.ธ. ๔) ท่านยังเป็นพระราชธรรมโสภณ รักษาการเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี ได้ตักเตือนกระผม/อาตมภาพว่า "อาจารย์เล็ก ถ้าระเบียบโหดแบบนี้ เดี๋ยวก็ได้อยู่คนเดียว" แล้วท่านทั้งหลายเคยเห็นกระผม/อาตมภาพอยู่คนเดียวไหม ?