[เถรี]

เรื่องพวกนี้ท่านที่เกิดไม่ทันก็อาจจะงง ๆ อยู่ แต่กระผม/อาตมภาพเกิดทัน ก็คือสมัยที่เรียนชั้นประถมปีที่ ๑ จนถึงเทอมกลางของชั้นประถมปีที่ ๒ โรงเรียนยังหยุดวันโกนวันพระอยู่ แล้วกระผม/อาตมภาพก็เคยชินกับการขึ้นแรมทางจันทรคติ

เมื่อทางโรงเรียนประกาศหยุดวันเสาร์วันอาทิตย์ตามหลักสากลก็เลยไปไม่เป็น เพราะว่าไม่เคยชิน พี่มุกดาต้องเป็นคนสอนให้ พาไปที่ปฏิทิน ซึ่งสมัยก่อนปฏิทินจะเป็นปึกหนา ๆ ๓๖๕ แผ่น หรือ ๓๖๖ แผ่น วันอาทิตย์จะเป็นสีแดงอยู่แผ่นเดียว พี่เขาก็เปิดให้ดู "นี่จำไว้..ก่อนจะถึงไอ้แผ่นสีแดงคือวันเสาร์ มาถึงแผ่นสีแดงนี่คือวันอาทิตย์" ไม่ทราบเหมือนกันว่าสมัยนี้ยังมีปฏิทินประเภทนี้อยู่หรือเปล่า ?

แต่ปฏิทินสมัยก่อนเป็นที่นิยมของผู้เฒ่าผู้แก่มาก บางทีไม่ทันจะหมดวันโดนฉีกไปแล้ว เพราะว่าขนาดเหมาะที่จะมวนบุหรี่มากที่สุด ถึงเวลาก็จะโดนฉีกไปมวนยาสูบ พวกที่ขี้เกียจหาใบจาก ขี้เกียจหาใบตอง สมัยโน้นเขาไม่ได้มาคิดหรอกว่า สูบเข้าไปแล้วจะเป็นอันตรายอะไรหรือเปล่า ? จะมีสารตะกั่วจากหมึกพิมพ์อะไรไม่ต้องคิด เอาความสะดวกเข้าว่า

เมื่อกระผม/อาตมภาพมาทองผาภูมิใหม่ ๆ ปี ๒๕๓๒ พวกพี่น้องมอญ พม่า ทวาย ยังหยุดวันโกนวันพระอยู่ โดยเฉพาะท่านทั้งหลายที่ทำงานอยู่กับหน่วยป่าไม้ ที่กระผม/อาตมภาพอาศัยเขาอยู่ พอวันโกนก็ลางานกันหมดแล้ว กลับบ้านไปเตรียมข้าวปลาอาหาร เตรียมทำขนม วันพระก็หิ้วปิ่นโตมาใส่บาตรทำบุญกัน

คราวนี้ในเมื่อวันโกนวันพระไม่เหมาะสมกับบริบทสังคมในปัจจุบัน เปลี่ยนเป็นวันเสาร์อาทิตย์ มีความสำคัญน้อยลง บรรดาผีเร่ร่อนก็ยิ่งลำบากขึ้น เพราะว่าแม้สมัยนี้จะมีวัดวาอารามที่เป็นลูกศิษย์สายหลวงพ่อวัดท่าซุงเป็นจำนวนมาก เมื่อถึงเวลาสร้างบุญสร้างกุศล แล้วก็ "อุทิศให้แก่ผู้ที่เป็นญาติและมิใช่ญาติ" แต่ก็ไม่ใช่จะมีทั่วไป โดยเฉพาะบรรดาผีเร่ร่อนเหล่านี้ เขาก็มีเขตอยู่ว่าไปได้ไกลแค่ไหน

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็เลยกลายเป็นความลำบากอย่างยิ่ง ที่เราท่านทั้งหลายต้องสังวรเอาไว้เลยว่า ควรที่จะทำบุญด้วยตนเอง ไม่ใช่รอให้คนอื่นทำให้ ถ้ารอคนอื่นทำให้ ถ้าเขาไม่ทำ ก็จะเดือดร้อนแบบบรรดาผีเร่ร่อนเหล่านี้ แล้วนายป่าช้า ถึงเวลาปล่อยผีออกไปโมทนาบุญ ก็มีเวลาจำกัดอีกว่าจะต้องกลับก่อนที่จะได้อรุณ