[เถรี]

ในส่วนนี้ กระผม/อาตมภาพมีความเห็นว่ายังเป็นการแก้ที่ปลายเหตุ การที่เราจะแก้สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ให้สำเร็จและปรากฏผล อันดับแรกเลย เจ้าภาพใหญ่ก็คือรัฐบาล จะต้องมีนโยบายที่ชัดเจนว่าเราจะต่อต้านการทุจริตในลักษณะอย่างไรบ้าง แล้วขณะเดียวกัน ก็ต้องเป็นผู้กำหนดให้หลักสูตรทั้งหลายเหล่านี้ จำเป็นที่จะต้องเรียนทั้งระดับประถม มัธยมและมหาวิทยาลัย

แล้วขณะเดียวกัน ในฐานะที่รัฐบาลได้ควบคุมดูแลองค์กรพระพุทธศาสนาอยู่ โดยมีสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติเป็นเครื่องไม้เครื่องมือ ท่านก็ต้องจัดสรรงบประมาณต่าง ๆ ลงมา เพื่อส่งต่อไปให้พระภิกษุสามเณรของเรา ได้ดำเนินการจัดการฝึกฝน อบรม ไม่ว่าจะเป็นค่ายคุณธรรมจริยธรรม ค่ายพุทธบุตร หรือว่าโครงการต่อต้านทุจริตต่าง ๆ ของส่วนราชการ

ในแต่ละปีอาจจะต้องมีการกำหนดให้ชัดเจนว่า จะมีการจัดค่ายคุณธรรมจริยธรรม และค่ายพุทธบุตรสำหรับเด็ก ๆ ปีละกี่ครั้ง จะต้องจัดโครงการต้านทุจริตให้กับส่วนราชการ และองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกี่ครั้ง ซึ่งตรงจุดนี้ก็ยังไม่ใช่การแก้ไขที่เข้าถึงฐานราก หากแต่ว่ามีเจ้าภาพใหญ่ที่คอยสนับสนุนอย่างชัดเจนเท่านั้น

การจะแก้ไขถึงฐานรากนั้นต้องมาจากในครอบครัว ก็คือพ่อแม่ต้องเห็นประโยชน์ในเรื่องนี้และจ้ำจี้จ้ำไชให้กับเด็ก ๆ ตั้งแต่เริ่มรู้ภาษา สอนให้เขารู้ว่ากายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริตนั้น มีโทษอย่างไร นำเขาทั้งหลายเหล่านั้นเข้าวัดวาอาราม เพื่อฟังคำสอนของหลวงปู่หลวงพ่อ เกี่ยวกับการประพฤติกายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต ว่ามีประโยชน์แก่ตนอย่างไร

ตรงนี้ถ้าหากว่าพ่อแม่ไม่นำ ก็เป็นไปได้ยากอย่างยิ่งที่จะทำให้เด็ก ๆ ประสบความสำเร็จ เพราะกว่าที่เด็กจะเข้าไปเรียนหลักสูตรต้านทุจริตในระดับประถมศึกษา อย่างน้อยก็ต้องอายุ ๖ ปี ในช่วง ๖ ปีแรกนั้นเป็นช่วงเวลาของการวางรากฐานที่ดีที่สุด ที่จะให้เด็กทั้งหลายเหล่านั้นมีความละอายชั่วกลัวบาป ซึ่งการละอายชั่วกลัวบาปนั้น มีทั้งมาจากภายในจิตใจ ก็คือต้องปลูกฝังคุณธรรมทั้งหลายเหล่านี้ไว้ในจิตในใจของเด็กตั้งแต่เล็ก ๆ

ขณะเดียวกัน ก็ต้องมาจากสังคมภายนอก ก็คือสรรเสริญผู้ประกอบกายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต ตำหนิติเตียนไม่ให้ผู้ที่ประกอบกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต ได้มีโอกาสเชิดหน้าชูตาในสังคม