[เถรี]

แต่ขณะเดียวกันก็สามารถที่จะแปลงมาเป็นปัญญาวิมุติได้ เนื่องเพราะว่ามโนมยิทธินั้น เป็นการถอดกายในไปตามภพภูมิต่าง ๆ ตราบใดที่สภาพจิตของเรายังยึดเกาะร่างกายอยู่ ต่อให้กำลังสมาธิสูงแค่ไหนก็ไปไม่ได้ กำลังเพียงพอที่จะไป แต่จิตหน่วงเอาไว้เพราะความกลัว กลัวว่าไปแล้วจะตายไปเลยบ้าง ไปแล้วจะกลับไม่ได้บ้าง ไปแล้วเจอของที่น่ากลัวบ้าง ข้างในก็จะไป ข้างนอกก็รั้งไว้ ก็เกิดอาการดิ้นตึงตังโครมคราม จนกว่าจะทำใจได้ ตัดใจได้จริง ๆ ถึงจะไปได้

ดังนั้น..คนที่จะฝึกมโนมยิทธิได้ดี ต้องหมั่นพิจารณาตัดร่างกายอยู่เสมอ ๆ หรือเวลาถอดจิตออกไปแล้วมองกลับมา ก็จะเห็นคราบร่างโทรม ๆ นี้ ที่หาความสวยความงามอะไรไม่ได้ สู้กายในของเราไม่ได้ เพราะว่ากายในที่ออกไปด้วยกำลังสมาธิ จะมีลักษณะเหมือนกับพรหม ต้องบอกว่าสวยงามกว่าร่างหยาบนี้จนประมาณไม่ได้ ในเมื่อเห็นชัดเจนขนาดนั้นแล้ว ถ้าสภาพจิตของเรายอมรับ และถอนจากการยึดเกาะ ก็สามารถที่จะหลุดพ้นด้วยปัญญาวิมุติได้เช่นกัน

คราวนี้ในเมื่อบรรดาลูกศิษย์ไม่พิจารณาบ่อย ๆ ออกไปก็มืดตื๋อ..! เปะปะไปไหนไม่ถูกก็กลับ หรือว่าสามารถสัมผัสได้แต่ว่าไม่มีความชัดเจน เมื่อขาดความมั่นใจ ไม่เชื่ออารมณ์แรกก็ตอบมั่วเอา กลายเป็นผิดพลาด โดนคนเขาดูถูกดูแคลนว่า "มโน" เอาเอง..!

ดังนั้น..เหตุที่เกิดอยู่ในปัจจุบันนี้ ไม่ใช่ว่าวิชาการนี้ไม่ดี เพียงแต่ว่าเหมือนกับมีดสองคมที่คมเป็นพิเศษ ใช้ถูกก็สามารถตัดกิเลส เข้าถึงมรรคถึงผลได้เร็วมาก ใช้ผิดนอกจากตัวเองเสียแล้ว ยังพาคนอื่นเสียไปหมด บุคคลที่จะเคารพในพระรัตนตรัย พอเจอบุคคลประเภทนี้เข้า ก็พลอยทำให้ลังเลสงสัย ว่า "ไอ้นี่ "มโน" เองขนาดนี้ แล้วครูบาอาจารย์จะสอนถูกหรือไม่ ?"

กระผม/อาตมภาพเองนั้น ซักซ้อมมโนมยิทธิจนกระทั่งโดนครูฝึกไล่ออกมาจากการฝึก เพราะว่าทำคนอื่นเขาเสียหมด เนื่องจากว่าครูฝึกพอขยับปาก ก็รู้แล้วว่าจะถามอะไร จึงชิงตอบก่อนทุกที ขณะที่คนอื่นทั้งวงเขายังไม่รู้เรื่องอะไร ต้องนั่ง "เอ๋อ" ไปเฉย ๆ ในเมื่อคุณครูทนไม่ไหว ตอนนั้นก็คือ ป้าชอ (อัญชัน ศุทธรัตน์) ไล่ออกจากห้องฝึกไปเลย บอกว่า "จะมาลองดีกันหรืออย่างไร ?!"

กระผม/อาตมภาพเดินหน้าเหี่ยวออกมา ในห้องที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านรับสังฆทานอยู่ รุ่นหลัง ๆ นี่ไม่รู้ว่าสมัยก่อนเขามีรหัสว่าห้องมรกต ห้องไพลิน ห้องทับทิม ต่อให้รุ่นที่ไม่หลังมากนัก ถ้าหากว่าไม่ทันยุคที่แม่อ๋อย (คุณเฉิดศรี สุขสวัสดิ์) ก็คงจะไม่รู้เหมือนกัน หรือถ้าไม่ใส่ใจก็ไม่รู้ เมื่อเดินหน้าเหี่ยวออกมา พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านก็บอกว่า "คล่องตัวขนาดนั้นไปเป็นครูเขาได้แล้วลูก"