[เถรี]

ประการต่อไปก็คือ เศรษฐกิจโลกที่ย่ำแย่อยู่ จะโดนซ้ำเติมหนักยิ่งขึ้นจากเงินเฟ้อเกือบทุกประเทศ และจากข้าวปลาอาหารที่แพงขึ้น พลังงานแพงขึ้น เราต้องรู้จักเตรียมพร้อมในระดับหนึ่งว่า จะรับมืออย่างไรให้ตนเองเดือดร้อนน้อยกว่าคนอื่น ?

อีกส่วนหนึ่งก็คือ ถ้าเศรษฐกิจไปไม่ได้ ตลาดหุ้นก็เจ๊งไปด้วย ตัดใจ ตัดขาดทุนได้ ก็เจ็บตัวน้อย ตัดขาดทุนไม่ได้ก็เจ็บตัวมาก โดยเฉพาะพวกที่เล่นบิตคอยน์ ที่อาตมาเห็นผิดทุกทีว่า "บิตดอย" หรือ "ติดดอย" นั่น สายตาคนแก่เห็น ค.ควาย เป็น ด.เด็ก หมดเนื้อหมดตัวเอาง่าย ๆ เพราะว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ไม่ได้มีมูลค่าที่แท้จริง

ถ้าหากว่าเป็นคำพูดอมตะของหม่อมเจ้าสิทธิพร กฤดากร พระบิดาแห่งสหกรณ์ของไทยเรา ท่านกล่าวเอาไว้ว่า "เงินทองเป็นของมายา ข้าวปลาถึงเป็นของจริง"

ดังนั้น...เราต้องพิจารณาว่า ถ้าในระดับบุคคลทั่วไปอย่างเรา สิ่งที่จำเป็นในชีวิตก็คือปัจจัย ๔ ได้แก่ อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค

ในส่วนที่อยู่อาศัย ถ้ามีแล้วก็ลืมไปได้เลย เพราะว่าอีกหลายสิบปีกว่าที่จะต้องซ่อมแซม หรือว่ากว่าที่จะต้องสร้างใหม่

เครื่องนุ่งห่มก็ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าจะใส่กันจริง ๆ เป็นเดือนก็ไม่ซ้ำ แต่มักจะบอกว่าไม่มีเสื้อผ้าจะใส่..นี่เกิดอะไรขึ้น ?

ยารักษาโรค ถ้าหากว่าเราซื้อใหม่ อยู่ได้ถึง ๔ ปี และที่แน่ ๆ ที่บอกว่าหมดอายุนั้น ยาไม่ได้หมดอายุ..หมดแต่ตัวเลข ถ้าจำเป็น ก็สามารถใช้งานต่อไปได้