[เถรี]

"มีอยู่เที่ยวหนึ่ง ตอนนั้นก็กำลังจะกลับฐานที่ตั้งเพราะว่าอยู่แนวหน้า เขาให้ลาได้ ๑๐ วัน ก็แต่งชุดทหารเต็มยศนั่นแหละ ขึ้นรถที่หมอชิตเก่าเพื่อที่จะกลับไปอรัญประเทศ ตอนนั้นยังเป็นจังหวัดปราจีนบุรีอยู่ ไม่ใช่จังหวัดสระแก้ว แล้วสมัยนั้นถนนที่ไปสระแก้วโดยตรงที่ออกทางด้านตะวันออกก็คือระยองนั้นยังไม่มี ต้องนั่งรถผ่านฉะเชิงเทรา พนมสารคาม ขึ้นไปปราจีนบุรี ออกจากหมอชิตประมาณ ๐๘.๓๐ น. ต้องไปแวะกินข้าวเที่ยงที่ปราจีนบุรี เขาจะมีที่ให้จอดรถพัก

ก็ปรากฏว่ามีสามแม่ลูกขึ้นมา ตัวเล็กก็อุ้มอยู่ น่าจะประมาณสักขวบหนึ่งได้ ตัวโตประมาณ ๕ ขวบ สงสัยว่าแม่จะตีตั๋วใบเดียว สมัยโน้นเขายังใจดี เด็ก ๆ ให้ขึ้นฟรี ก็เลยมีที่นั่งเดียว อุ้มลูกคนเล็กแล้วลูกคนโตจะทำอย่างไร ? อาตมาเองเห็นแล้วชั่งน้ำหนักตัวเอง ถึงกูจะเป็นทหารแข็งแรงขนาดไหน ถ้าแปดโมงครึ่งยืนยันเที่ยงก็แย่เหมือนกัน..! ก็เลยดึงตัวโตมา "มา..นั่งตักอานี่" ไอ้เจ้าเด็กนั่งได้ปุ๊บก็หลับเลย ไว้วางใจมาก..! แล้วจะทำอย่างไร อาตมาก็กระดิกไม่ได้ ต้องนั่งให้เขาได้นอนในท่าที่สบายที่สุด ไปถึงปราจีนบุรีคนขับก็จอดรถเพื่อให้ลงไปกินข้าวกลางวัน อาตมาก็ปลุกเจ้าเด็กนั่นขึ้นมา แต่ตัวเองลุกไม่ได้ รู้สึกว่าท่อนล่างหายไปเลย...ชาหมดทั้งตัว ...(หัวเราะ)... ให้เขานั่งตั้งแต่ประมาณแปดโมงครึ่งยันเที่ยง

ถึงได้บอกว่าบางทีนั่งรถเมล์เราก็มีความสุขได้ ทำโน่นทำนี่ไปเรื่อย ไม่มีอะไรก็ดูคน ดูวิว นั่งรถไฟฟ้าก็พยายามฟังเสียงภาษาอังกฤษ อย่าไปฟังเสียงภาษาไทย จะได้ซ้อมภาษาไปด้วย "Next station, Bangrak Yai" ...(หัวเราะ)... ฟังให้ชิน ไปต่างประเทศจะได้คุ้นหู ถ้าไปต่างประเทศอาตมาก็ถนัดเดิน ถึงจะขึ้นตึก ๕ ชั้น ๑๐ ชั้น ก็ขึ้นบันไดเอา"