[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ใครที่รอมีดลูกพราหมณ์จันทร์เพ็ญอยู่ ก็ต้องรออีกสักระยะหนึ่ง เพราะว่าทุกอย่างทำด้วยมือ อย่างเช่นว่าฝัก ด้าม ปลอกมีด หวายรัดปลอก แม้กระทั่งใบมีด ในเมื่อตีด้วยมือทุกอัน จากที่กำหนดไว้ว่ายาว ๗ นิ้ว ก็จะเกินนิดเกินหน่อย แต่บางอันก็ไม่หน่อยละ บางอันเกินไปเป็นเซนติเมตรเลย คือคนทำเสียดายเหล็ก ไหน ๆ ก็ตีออกมาแล้วแล้ว ขึ้นรูปเป็นมีดแล้วก็เลยไม่ทิ้ง

อีกอย่างหนึ่ง จันทร์เพ็ญเดือนหนึ่งมี ๒ เพ็ญ..หายาก ที่หายากมากเพราะว่าเป็นวันเพ็ญเดือน ๑๒ ที่โบราณเขาถือว่าสมบูรณ์บริบูรณ์ที่สุด อาตมาตั้งใจทำมาเข้าพิธีด้วยจุดประสงค์นี้อย่างหนึ่ง อีกอย่างหนึ่งก็คือตั้งใจให้ไว้เป็นมีดใช้งานติดตัว จะไปงัดแงะไปตัดไปฟันอะไรก็ได้ทั้งนั้น

ถ้าแรงดีอย่างอาตมา ใช้เล่ม ๑๑ นิ้ว อย่างที่อาตมาใช้อยู่นี่ ต้นไผ่โดนพายุพัดล้มทับทาง ลงไปจ้วงไม่กี่ทีก็หมดกอเลย ลำหนึ่งฟันอย่างเก่งก็ ๒ ที อาตมาข้อแข็งไปหน่อย ไม้ไผ่ลำเท่าแขน ฟัน ๒ ที แต่เสียดายว่า ๑๑ นิ้ว เล่มใหญ่แล้วสันหนามาก น้ำหนักมาก พกยาก อาตมาก็เลยทำเล่มตัวอย่างขึ้นมาเล่มเดียว ส่วน ๙ นิ้ว เขาตีมา ๑๑ เล่ม เล่มตัวอย่างตอกโค้ด ๑๖ แห่ง ถวายให้ครูบาวิฑูรย์ไปในวันออกนิโรธกรรม

ส่วนที่เหลือกำลังรอเข้าด้ามอยู่ ปัจจุบันนี้ก็คือรอประกอบชิ้นส่วน เพราะว่าการถักหวายนั้น วันหนึ่งก็ได้แค่ประมาณ ๒๐ อันเท่านั้น ปลอกมีดหนึ่งอัน ถักหวาย ๕ เส้น ค่าถัก ๒๕๐ บาท ทำด้วยมือทุกอย่าง ประณีตทุกอย่าง ราคาแพง เฉพาะต้นทุนอย่างเดียว ประมาณ ๕,๐๐๐ กว่าบาท เพราะว่าด้ามและฝักเป็นไม้พะยูงที่ราคาแพง

บ้านเราก็แปลก ไม้หวงห้าม..ถ้าเป็นไม้แผ่นไม้ท่อนผิดกฎหมาย แต่ถ้าทำมาเป็นของใช้แล้วไม่ผิด กฎหมายอะไรวะ ? ก็เลยปล่อยให้เขาไปเสี่ยงดวงหาไม้กันเอง วันไหนกำนันโดนจับ อาตมาจะไม่แปลกใจเลย กำนันเจ้าของถิ่นเขาเป็นคนจัดการให้"