[หยาดฝน]

อย่าใช้สายตาเพ่ง..ไปใช้สายตาเพ่งแบบนั้น พอเลิกกรรมฐานบางทีจะปวดหัวไปเลย เพราะว่าไม่ใช่ตาเห็น

ให้กำหนดเป็นห้วงนึก..เหมือนกับเรามองขึ้นไปบนกระหม่อมตัวเอง แล้วก็โค้งลงไปในอก ลงไปในท้อง
นึกว่ามีภาพพระสว่างไสวอยู่บนศีรษะของเรา สว่างขึ้นตามลมหายใจเข้า สว่างขึ้นตามลมหายใจออก เหมือนกับสายตาเรามองที่ศูนย์กลางกายที่ท้อง แต่ความรู้สึกทั้งหมดคือภาพพระที่สว่างอยู่บนศีรษะ

ไม่อย่างนั้นแล้วเราจะแยกไม่ออกว่า สายตาเห็นกับใจเห็นต่างกันตรงไหน เมื่อบังคับสายตาไม่ได้ ให้เอาสายตามองกึ่งกลางกายของเราไว้ เอาความรู้สึกจับภาพพระที่สว่างไสวอยู่บนศีรษะของเรา