[หยาดฝน]

พอเริ่มเป็นวัยรุ่นขึ้นมา ก็หาเรื่องใส่ตัวหนักขึ้นไปอีก ไปชอบเพศตรงข้ามกับเรา
ทันทีที่รักที่ชอบก็กลุ้มก็ทุกข์ กลัวเขาจะไม่รักไม่ชอบเรา กลัวคนอื่นจะมาแย่งไป
หนังสือก็ต้องเรียน แฟนก็ต้องหาต้องดูแล

สมมติอีกครั้งหนึ่งว่าเราทำบุญไว้ดี เรียนจบมาด้วยคะแนนค่อนข้างดี หางานทำได้ ได้แต่งงานแต่งการกับคนที่รักที่ชอบ มีครอบครัวสมดังความปรารถนา แต่กลายเป็นว่าหาทุกข์ใส่ตัวหนักยิ่งขึ้น

ตอนอยู่คนเดียวจะกินเมื่อไรก็ได้ แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว ถึงเราไม่หิว คนอื่นหิว ก็เหมือนกับตัวเราหิว ถึงเราไม่ป่วย คนข้างตัวป่วย ก็เหมือนกับเราป่วย ต้องคอยดูแล ต้องรักษาพยาบาล

แล้วร่างกายทั้งเราของเขาก็หิวต้องกิน กระหายต้องดื่ม ปวดอุจจาระ ปวดปัสสาวะ ต้องถ่ายหนักถ่ายเบา เจ็บไข้ได้ป่วย ต้องดูแลต้องรักษา คนข้างตัวป่วยก็ยิ่งกว่าเราป่วยอีก สกปรกโสโครกต้องอาบน้ำชำระร่างกาย อย่างน้อยวันหนึ่งก็ ๒ รอบ