[หยาดฝน]

จากเด็กนอนหงายอยู่ ทนไม่ไหวก็พยายามพลิกคว่ำ กว่าจะคว่ำลงได้ก็เหนื่อยแทบตาย อยากจะไปไหนก็ใช้วิธีคืบเอา จะไปได้สักคืบสักศอกก็เหนื่อยยากเหลือแสน อยากจะไปได้ไกลกว่านั้น ก็ต้องหัดคลาน หัดยืน หัดเดิน ล้วนแล้วแต่เหนื่อยยาก

ระหว่างนั้นก็ยังหิวต้องกิน กระหายต้องดื่ม ปวดอุจจาระปวดปัสสาวะ ต้องอึต้องฉี่ เจ็บไข้ได้ป่วยต้องรักษาพยาบาล สกปรกโสโครกต้องชำระร่างกายอยู่เสมอ
ความทุกข์ท่วมทับเราตั้งแต่เริ่มปฏิสนธิ์ แต่ว่ามาชัดเจนตอนที่เราเริ่มโตขึ้น กำหนดความรู้สึกได้ชัดว่าร่างกายนี้เป็นทุกข์

เมื่อถึงเวลาพอรู้ความ ก็ต้องศึกษาเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ที่พ่อแม่บอกกล่าว ห้ามทำอย่างนั้น ต้องทำอย่างนี้ มีแต่สิ่งที่บีบบังคับจิตใจของเราให้กลัดกลุ้ม ให้ทุกข์ยาก ผิดพลาดขึ้นมาก็โดนลงโทษ โดนตี

แล้วยังต้องไปเรียนหนังสืออีก ถึงเวลาก็ต้องเบียดเสียดเยียดยัดไปบนรถ ต้องตื่นแต่เช้าทั้งที่ยังไม่ทันจะหายง่วง ไปเรียนหนังสือ กลัวเรียนไม่ทัน กลัวสอบไม่ได้ จิตใจกลัดกลุ้มกังวล
ระหว่างนั้นก็หิวต้องกิน กระหายต้องดื่ม ปวดอุจจาระ ปวดปัสสาวะ ต้องถ่ายหนักถ่ายเบา เจ็บไข้ได้ป่วยต้องรักษา สกปรกโสโครกต้องทำความสะอาดอยู่ตลอดเวลา

ตีเสียว่าเราเป็นเด็กอัจฉริยะ สอบเมื่อไรก็ได้เมื่อนั้น แต่กระนั้นก็ต้องค่อย ๆ เลื่อนผ่านทีละชั้น ๆ แต่ละชั้นก็ล้วนแล้วแต่เจอสิ่งที่น่ากลัดกลุ้ม น่ากังวลทั้งนั้น