[เถรี]

ถ้ายกตัวอย่างที่กระผม/อาตมภาพเจอมาเองก็คือ พระเดชพระคุณหลวงปู่พระราชอุทัยกวี วิ. (พุฒ สุทตฺโต ป.ธ.๕) หลวงปู่พุฒ วัดมณีสถิตกปิฏฐาราม หรือชื่อที่ชาวบ้านเรียกก็คือ วัดทุ่งแก้ว หลวงปู่ท่านทรงคุณความดีถึงขนาดว่า มรณภาพเมื่อไรไปพระนิพพานแน่ แต่ปรากฏว่าไปอยู่แค่พรหมชั้นที่ ๑๒ แม้ว่าจะเป็นสุทธาวาสพรหม ไม่ต้องลงมาเกิดอีก แต่ก็ยังต้องรอเวลาสร้างกำลังใจของตนให้สมบูรณ์พร้อม เมื่อขัดเกลากำลังใจของตนสมบูรณ์พร้อม ระยะเวลาเนิ่นนานมาก ถึงจะมีโอกาสเข้าสู่พระนิพพานได้ ถ้าถามว่านานแค่ไหน ก็แค่ ๒๐,๐๐๐ มหากัป..! ไหวไหม ?

ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น ? กราบเรียนถามพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุงแล้ว ท่านบอกว่า "ก่อนตายใจไปคิดถึงว่า บัญชีวัดยังไม่ได้มอบหมายให้ใครดูแล" แค่นั้นเอง บัญชีทำเรียบร้อยทุกอย่าง แค่ไม่ได้มอบให้ใครดูแล..แวบเดียวที่สภาพจิตไปประหวัดถึง ก็คือการยึดเกาะ จากที่ควรจะหลุดพ้นไปก็เลยไม่ต้องไปกัน อีก ๒๐,๐๐๐ มหากัปแล้วค่อยมาว่ากัน ถ้าอยากรู้ว่านานแค่ไหนก็โน่น...เอา ๒๐,๐๐๐ คูณภูเขา ๕๖ ลูกเข้าไป เอาสำลีไปเช็ดภูเขาเหล่านั้นให้สึกเสมอพื้นก็ได้เวลาประมาณนั้นแหละ..!

เป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก หลายคนที่ทรงฌาน ทรงสมาบัติได้ มีทิพจักขุญาณ มีมโนมยิทธิ ถอดจิตถอดกายได้เป็นว่าเล่น ก่อนตาย กำลังภาวนาอยู่ดี ๆ ไม่รู้ว่ากรรมบันดาลอีท่าไหน มีเสียงเหมือนใครฟาดข้างฝาปังใหญ่ สติหลุดจากการภาวนา แล้วจิตก็หลุดจากตัวตอนนั้นพอดี แทนที่จะไปด้วยกำลังของพรหม ก็กลายเป็นมนุษย์ขี้เหม็นธรรมดา ไปอยู่ในลักษณะของสัมภเวสีทั่วไป ยังดีว่ามีเทวทูตท่านมารับ เมื่อถึงเวลาพระยายมราชท่านสอบสวน สามารถนึกถึงความดีได้ ไม่เช่นนั้นแล้วโอกาสลงข้างล่างมีสูงมาก

ฉะนั้น...ในเรื่องของการเจ็บไข้ได้ป่วยที่ได้ว่ากล่าวมาถึง จนกระทั่งถึงเรื่องของพระปูติคัตตติสสะ เรื่องของที่มาของพระคาถาบังสุกุลเป็น แล้วก็มาในเรื่องของกองทุนรักษาพยาบาลพระภิกษุสามเณร มาลงท้ายด้วยความไม่แน่นอนของคติ คือที่ไปของเรา ไม่ว่าพระภิกษุสามเณร แม่ชี ฆราวาสหญิงชาย จะที่นี่หรือว่าที่บ้าน จะในประเทศหรือต่างประเทศ เราต้องไม่ประมาทอย่างเด็ดขาด เพราะว่าอันตรายล้อมรอบตัวเราอยู่ตลอดเวลา