[เถรี]

การที่เราจะรักษาอารมณ์ใจเอาไว้ได้ ส่วนหนึ่งเราต้องพยายามฝึกทรงอารมณ์ไว้ขณะที่เคลื่อนไหว ก็คือเดินแล้วภาวนาไปด้วย ตรงจุดนี้ต้องใช้ความพยายามสูง เนื่องจากว่าถ้าไม่มีความคล่องตัวมาก่อน ถึงเวลาถ้าเราจับลมหายใจครบ ๓ ฐาน..จะเดินไม่ออก เนื่องเพราะว่าอาการที่ลมหายใจครบ ๓ ฐานนั้น เป็นอาการของปฐมฌาน

คราวนี้การที่เราทรงปฐมฌานนั้น จิตกับประสาทเริ่มแยกออกจากกัน ทำให้บังคับร่างกายได้ยาก ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เราจึงต้องใช้ความพยายามซักซ้อมบ่อย ๆ ถ้าสามารถทำได้ตรงส่วนนี้ หลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านเรียกว่าฌานใช้งาน ก็คือสามารถทรงสมาธิแนบแน่น แล้วทำสิ่งอื่น ๆ ไปได้ด้วยในเวลาเดียวกัน

ถ้าหากว่าเราสามารถทรงตรงนี้เอาไว้ได้ ก็จะช่วยให้เรามีกำลังในการต่อสู้กับกิเลสมากขึ้น เนื่องเพราะว่าส่วนใหญ่พวกเราทั้งหลายนั้น เมื่อถึงเวลานั่งนิ่งอยู่กับที่ กำลังใจก็ทรงตัวดี แต่พอขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว กำลังใจก็มักจะหลุดหายหมด พูดง่าย ๆ ก็คือว่า ทำได้เฉพาะตอนที่นั่งอยู่เท่านั้น

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น โอกาสที่เราจะชนะกิเลสก็เป็นไปได้ยาก เพราะว่ากิเลสไม่ได้มาหาเราเฉพาะตอนที่นั่งกรรมฐาน แต่ว่ากิเลสนั้นตามกัดกินเราอยู่ตลอดเวลา ทุกนาที ทุกวินาที เผลอเมื่อไรก็โดนกิเลสครอบงำเมื่อนั้น เราจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องฝึกซ้อม จนกระทั่งมีความคล่องตัวในการทรงอารมณ์เป็นอัปปนาสมาธิได้ในทุกอิริยาบถ ไม่เช่นนั้นเมื่อกิเลสเกิดขึ้น เราก็ไม่สามารถที่จะต่อสู้ได้

แล้วถ้าหากว่าโดนกิเลสยึดครองกำลังใจไป หลายต่อหลายท่านก็เสียผู้เสียคนไปเลย ก็คือกำลังใจที่เคยสงบระงับ เยือกเย็น ปราศจาก รัก โลภ โกรธ หลง อยู่ ๆ ก็กลายเป็นว่ารัก โลภ โกรธ หลง เต็มอกเต็มใจของตนเองขึ้นมา สลัดอย่างไร หลีกหนีอย่างไรก็ไม่พ้น กำลังใจเหมือนหน้ามือกลายเป็นหลังเท้า..! หลายคนก็ถึงขนาดเลิกการปฏิบัติธรรมไปเลย