[เถรี]

ฟังแล้วเป็นอย่างไร ? ทำอย่างกับเราเรียน ก.ไก่ ข.ไข่ เรียนอย่างไรเดี๋ยวก็ต้องจบ ป.๔ จบ ป.๖ นั่นก็เหมือนกัน แม่จักพาไปฝากขรัวบุญท่าน จะได้รู้การณรงค์คงกระพัน ให้เหมือนกันสืบต่อพ่อขุนไกร พูดง่าย ๆ ก็คือ คนสมัยนั้นมีความรู้สึกว่าเรื่องของอภิญญาสมาบัติ เรื่องของคาถาอาคม เรียนเมื่อไรก็สำเร็จเมื่อนั้น ไม่เห็นมีอะไรยากเลย..!

แต่คนสมัยนี้กำลังใจไม่ได้แบบนั้น ในเมื่อกำลังใจไม่ได้แบบนั้น ก็ต้องใช้ความเพียรพยายามมากกว่าปกติ เพราะว่าสมัยโน้นสิ่งที่จะมายั่วยุให้กำลังใจของเราห่างไกลความดี ฟุ้งซ่านไป รัก โลภ โกรธ หลง มีน้อยมาก เอาแค่รุ่นอาตมาเด็ก ๆ ก็แล้วกัน ทั้งปีทั้งชาติกว่าจะมีหนังกลางแปลงมาฉายให้ดูสักทีหนึ่ง กว่าจะมีงานของบรรดา "ผู้ยิ่งใหญ่" ถึงจะมีลิเกให้ดู บางทีทั้งปีไม่ได้ดูอะไรเลย ไม่รู้ว่าจะไปฟุ้งซ่านกับอะไร

แต่สมัยนี้พวกเรามีโทรศัพท์อยู่กับมือ ก้มหน้าก้มตาดูทั้งวัน กำลังสมาธิจึงรั่วไหลหมด ในเมื่อสมาธิรั่วไหลหมด ก็โทษใครไม่ได้ว่าทำไมฝึกอะไรแล้วไม่สำเร็จเสียที ก็เพราะว่าเรารักษากำลังใจไม่เป็น แล้วแถมยังไปซ้ำเติมด้วยการทำให้รั่วอีก