[เถรี]

ในเมื่อกล่าวเรื่องนี้แล้ว ก็ขอกล่าวเรื่องต่อไป ก็คือมีอุบาสกท่านหนึ่ง ต้องบอกว่าเป็นผู้มีความรู้ในพระพุทธศาสนา ระยะหลังออกมาแสดงทัศนคติเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาต่าง ๆ ด้วยความมั่นใจว่าตนเองศึกษามาดี มั่นใจว่าสิ่งที่ตนเองบอกกล่าวนั้นถูกต้อง

แต่พอมาถึงเรื่องของหลวงปู่แสง ญาณวโร ซึ่งมีแพทย์ให้ความเห็นว่า หลวงปู่มีอาการอัลไซเมอร์ อุบาสกท่านนี้ก็ออกมาให้ความเห็นว่า "ถ้าเป็นพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบจริง ต้องไม่มีอาการหลงลืมแบบอัลไซเมอร์" เป็นการฟันธงเลย

โดยที่ลืมความจริงที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสอนว่า สัพเพ สังขารา อนิจจา สังขารทั้งหลายทั้งปวงที่ยังเกิดการปรุงแต่งอยู่นั้น ย่อมไม่เที่ยงเป็นปกติ แล้วสัญญาความจำจะเที่ยงได้อย่างไร ? แม้กระทั่งที่พวกเราสวดในอนัตตลักขณสูตร ก็ระบุไว้ชัดเจนว่า "รูปัง อนิจจัง เวทนา อนิจจา สัญญา อนิจจา สังขารา อนิจจา วิญญาณัง อนิจจัง" มีอะไรเที่ยงสักอย่างหรือไม่ ?

เพียงแต่ว่า ถ้าบุคคลนั้นเป็นพระอริยเจ้าแล้ว หลักธรรมที่ท่านเข้าถึงจะไม่มีวันเสื่อมถอย เพราะว่ากำลังใจปักมั่นอยู่ตรงนั้น เหมือนอย่างกับคนที่เดินทางไปถึงสถานที่หนึ่งแล้ว จะไม่ถอยกลับจากที่นั้นอีก ยกเว้นว่าจะเดินทางจากไป

แล้วท่านทั้งหลายเหล่านี้เป็นบุคคลที่เสียมารยาทมาก ต้องดูตัวอย่างที่พระเจ้าปเสนทิโกศล มหาราชแห่งแคว้นโกศล ซึ่งได้มีโอกาสสนทนากับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อเห็นปริพาชกหมู่หนึ่งเดินทางผ่านไปบริเวณนั้น ก็นั่งกระโหย่ง ยกพระหัตถ์ไหว้ ตรัสบอกองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า "นักบวชทั้งหลายเหล่านั้นเป็นพระอรหันต์ กำลังจาริกไปยังเขตคามต่าง ๆ"

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า "มหาบพิตรยังเป็นบุคคลที่บริโภคกาม นอนเบียดกับลูกเมียอยู่ จะไปรู้เรื่องของพระอรหันต์ผู้หมดกิเลสได้อย่างไร ?"

พระเจ้าปเสนทิโกศลจนด้วยถ้อยคำ จึงได้ยอมสารภาพว่า "นักบวชเหล่านั้นคือจารบุรุษ ที่พระองค์ท่านส่งไปสืบความตามแคว้นต่าง ๆ" ถ้าเป็นสมัยนี้ก็ประมาณ CIA ดังนั้น...การที่อุบาสกท่านนั้นออกมาแสดงทัศนะในเรื่องที่ไม่ใช่สิ่งที่ตนเองเข้าถึง โอกาสผิดจึงมีเกิน ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์..!