[หยาดฝน]

เพราะว่าในสมัยนั้น ศาสนาเชนนั้นเคร่งครัดถึงขนาดนักบวชจะเดินทาง ต้องมีลูกศิษย์คอยเอาไม้กวาดกวาดถนนไปข้างหน้า ป้องกันไม่ให้เหยียบสัตว์ตาย ฤดูฝนเป็นฤดูที่สัตว์ต่าง ๆ มีมากโดยเฉพาะสัตว์เล็ก ๆ อย่าง มด แมลง หรือแมลงเม่าต่าง ๆ นักบวชในพระพุทธศาสนาของเรา เดินทางไปโดยไม่เจตนา ก็ต้องมีเหยียบสัตว์เหล่านี้ตายบ้าง จึงได้รับคำตำหนิติเตียนทั่วไป

แล้วโดยเฉพาะเมื่อไปถึงครอบครัวหรือว่าบ้านที่ให้การเคารพนับถือ เขาก็ต้องหยุดการหยุดงานมาถวายการต้อนรับ หาข้าวปลาอาหารมาให้ หาน้ำใช้น้ำฉันมาให้ แล้วก็ต้องอยู่สนทนาตามมารยาทของเจ้าของบ้านที่ดี ก็ทำให้กิจการงานต่าง ๆ ของเขา โดยเฉพาะการทำนาต้องสะดุดหยุดยั้งลง

เมื่อมีบุคคลไปปรารภเรื่องนี้กับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วพระองค์ก็ได้เห็นพระภิกษุ ๓๐ รูปชาวเมืองปาวา ที่เดินทางผ่านฤดูฝนมา กว่าจะถึงเชตวันมหาวิหารก็เปียกโชกไปทั้งกาย องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงสังเวชสงสารในบรรดาพระภิกษุสงฆ์ของพระองค์ท่านประการหนึ่ง ตั้งใจอนุโลมตามความเชื่อของชาวบ้านอีกประการหนึ่ง จึงมีพระพุทธบัญญัติให้พระภิกษุสงฆ์ต้องอยู่ประจำในที่ใดที่หนึ่งตลอด ๓ เดือนในช่วงฤดูฝน