[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “ตอนอยู่ประเทศจีนอากาศประมาณ -๕ องศาเซลเซียส หิมะท่วมบ้านท่วมเมืองไม่หนาว ทีบ้านเราไม่เท่าไรทำไมถึงหนาว ? ...(หัวเราะ)... คืออากาศเย็นเท่ากัน ถ้าเจอลมเข้าไปนี่เย็นกว่าเยอะเลย

ตอนที่ไปฝรั่งเศส ไปนั่งเรือบาโตมุกซ์ (Bateaux-Mouches) ลงไปล่องแม่น้ำแซน มีเด็กคนหนึ่งน่าจะสัก ๖-๗ ขวบ พ่อแม่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ? เขาอยากชมวิวก็วิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้า คราวนี้อากาศหนาวมาก ตรงมุมที่บังได้ผู้ใหญ่ก็ยืนกันแน่นหมดแล้ว จึงยืนสั่นแหง็ก ๆ อยู่คนเดียว อากาศ ๑๕ องศาเซลเซียส แต่ว่าลมแรง ไม่รู้จะทำอย่างไรอาตมาก็เลยดึงมาซุกข้าง ๆ ...(หัวเราะ)... ไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่มีใครบังลมให้เดี๋ยวได้หนาวตาย ส่วนใหญ่พวกล่องเรือเขาจะอยู่ในห้องกระจกกัน พวกเราอยากดูโลกภายนอกให้เต็ม ๆ ตาก็ขึ้นดาดฟ้ากัน...หนาวสะใจ ...(หัวเราะ)...

ทองผาภูมิช่วงที่อาตมาอยู่ ๒๗ ปีที่ผ่านมา หนาวต่ำสุดแค่ ๒.๕ องศาเซลเซียส แต่ ๒.๕ นี่วัดจากตู้สกรีนของกรมอุตุฯ คาดว่าออกมาข้างนอกน่าจะลดไปอีกสัก ๑ องศาเซลเซียส ช่วงนั้นนี่ห่มจีวรไม่ได้ เพราะว่ามืองอได้แค่นิดเดียว กำไม่เข้า ม้วนลูกบวบไม่ได้ จีวรต้องพับ ๆ แล้วก็ห่มเอาเฉย ๆ แต่ว่าสมัยเด็ก ๆ ก็หนาวอย่างนี้แหละ ช่วงนั้นป่ายังเป็นป่าอยู่ รอบบ้านอาตมามีแต่ป่า หน้าหนาวนี่หนาวหนังแตกลายทั้งตัว กลางคืนต้องล้อมรอบกองไฟกัน ถึงเวลาเผลอหลับหน้าทิ่มลงไป ก็ผมไหม้หงิกไปแถบหนึ่ง

คนกรุงไม่ได้ใส่เสื้อกันหนาวมานานแล้ว ให้เขาได้ใส่บ้าง หนาวสักสัปดาห์หนึ่งก็คุ้มแล้ว ...(หัวเราะ)...”