[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๑๗ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ กระผม/อาตมภาพไปยุ่งกับกรรมครูบาบุญชุ่มมากเกินไป ก็เลยต้องเรียกว่า "บาดเจ็บสาหัส" แต่คราวนี้สิ่งที่เกิดขึ้นมีหลายอย่าง ซึ่งถ้าท่านทั้งหลายสังเกต ก็จะรู้สึกว่ากระผม/อาตมภาพไม่เหมือนกับชาวบ้านเขา

ประการแรกเลยก็คือ ตกบันไดลงไป ทำไมลงไปยืนตรง ๆ ? นั่นคือลักษณะของการฝึกฝน โดยเฉพาะในเรื่องของศิลปะการต่อสู้ ทำให้ถ้าทุกท่านสังเกตจะเห็นว่า กระผม/อาตมภาพเป็นคนที่ล้มยากมาก เพราะว่าเคยชินกับการที่จะเปลี่ยนจุดศูนย์ถ่วงของร่างกาย เพื่อที่จะให้ลงโดยที่บาดเจ็บน้อยที่สุด

ประการที่สองคือ ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายเจอเหตุการณ์อย่างเดียวกัน ก็คือกระแทกกับต้นเสาจนซี่โครงรวน แถมยังเล็บหัวแม่เท้าหลุดทั้งอัน ก็น่าจะต้องร้องกันบ้าง แต่ท่านจะสังเกตว่าไม่ได้ยินเสียงของกระผม/อาตมภาพเลยนิดเดียว

ก่อนหน้านี้สมัยที่ยังอยู่ที่เกาะพระฤๅษี กระผม/อาตมภาพตัดหญ้าแล้วเครื่องตัดดีดก้อนหินใส่ตา ต้องบอกว่าโชคดีมากที่เฉียดตาดำไปนิดเดียว แต่ตาขาวแตก เลือดท่วม ตาแดงก่ำอยู่หลายวัน โดนกะทันหันแบบนั้นกระผม/อาตมภาพยังไม่ร้อง แถมยังไม่ได้รีบไปหาหมอด้วย ตัดหญ้าจนเสร็จก่อน จนกระทั่งทุกวันนี้เมื่อตาหายแล้ว กล้ามเนื้อก็ดึงไม่เท่ากัน เพราะฉะนั้น..กระผม/อาตมภาพก็จะมีอาการตาเอียง หรือตาเหล่ในสายตาของคนอื่นเขา

คราวนี้ถ้าอาการบาดเจ็บหนักที่เกิดขึ้นกะทันหันแบบนั้นแล้วยังไม่ร้อง อย่างอื่นก็คงไม่สามารถทำให้กระผม/อาตมภาพร้องได้ ยกเว้นว่าจะแกล้งร้อง ตรงนี้มีหลายสาเหตุด้วยกัน

สาเหตุแรกก็คือความที่เป็นทหารมาทุกชาติ ออกรบก็ต้องมีบาดเจ็บเป็นปกติ แต่ที่เคยชินก็คือเจ็บแล้วต้องไม่ร้อง เพราะว่าการร้องด้วยความเจ็บนั้น ประการแรกเลย ศัตรูจะได้ใจ ประการที่สองก็คือ พวกเดียวกันจะเสียขวัญ จึงเคยชินกับการที่ต้องไม่ร้อง

ถ้าจากที่เคยย้อนอดีตไปดู การออกรบหลายต่อหลายครั้ง บางทีก็ให้เพื่อนร่วมรบ หรือว่าผู้ใต้บังคับบัญชากัดท่อนไม้ไว้ในปาก ลักษณะเป็นไม้ไผ่แบน ๆ ใหญ่กว่านิ้วมือเล็กน้อย ลักษณะอย่างนั้นก็คือจะไม่เผลอส่งเสียงร้อง ไม่เผลอคุยกันให้ข้าศึกได้ยิน