[เถรี]

โดยเฉพาะพระภิกษุสามเณรของเรา พระพุทธเจ้าจัดสถานะของเราไว้เทียบเท่ากับขอทาน ต้องออกไปขอเขากิน ถ้าขอทานรวยก็คงไม่มีใครอยากให้การสงเคราะห์ แปลว่า ทำอย่างไรที่เราจะอยู่ให้เหมาะสมกับสถานะของตน ?

ท่านอาจารย์เตชะเข้าไปในกุฏิของกระผม/อาตมภาพแล้วตกใจ ถามว่า "อาจารย์ไม่มีเตียงหรือ ?" กระผม/อาตมภาพตอบแบบขำ ๆ ว่า "ผมนอนดิ้นครับ ถ้านอนกับพื้นก็ไม่ต้องตกเตียง" จึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมีเตียง ปูผ้ากับพื้นสักมุมหนึ่งจะนอนตรงไหนก็ได้ วันไหนเบื่อขึ้นมาก็ลากผ้าไปมุมอื่น ก็จะได้ที่นอนเปลี่ยนบรรยากาศเพิ่มขึ้นมาอีกที่หนึ่งแล้ว

ไม่มีเครื่องปรับอากาศ แต่เรือนรับรองอาคันตุกะกระผม/อาตมภาพติดเครื่องปรับอากาศให้ กุฏิตัวเองมีญาติโยมเมตตาถวายเครื่องปรับอากาศไว้ ก็อยู่อย่างนั้นแหละ อยู่ไปจนเจ๊ง..!

เรื่องพวกนี้เราจะต้องตระหนักว่า สถานะของตนเป็นอย่างไร เป็นเรื่องแรกเลยที่พระภิกษุสามเณรของเราจะลืมไม่ได้ พระเดชพระคุณพระธรรมวชิรเมธี (มีชัย วีรปญฺโญ ป.ธ.๙, ผศ.ดร.) เจ้าคณะภาค ๑ เจ้าอาวาสวัดหงส์รัตนาราม หรือที่กระผม/อาตมภาพเรียกด้วยความคุ้นเคยว่า "ท่านเจ้าคุณอาจารย์มีชัย" ท่านบอกว่า เราต้องมีความเป็นสมณะ ๕ ประการด้วยกัน ไม่เช่นนั้นแล้วเราจะไม่ใช่นักบวชที่แท้จริง
สมณะแรกเลยคือสมณสัญญา ต้องรู้ตัวอยู่เสมอว่าเราเป็นนักบวช สิ่งหนึ่งประการใดที่เหมาะสมกับนักบวช มีแค่สิ่งนั้นก็เพียงพอแล้ว

ท่านทั้งหลายที่มาช้าอาจจะไม่ได้เห็น แต่ท่านที่มาเร็ว จะเห็นว่าก่อนหน้านี้วัดท่าขนุนมีรถยนต์อยู่ ๗ - ๘ คัน ญาติโยมเขาชอบถวาย กระผม/อาตมภาพต้องขอสัญญาว่า "ใครจะถวายรถ กระผม/อาตมภาพรับได้ แต่มีข้อแม้ว่า ถ้าให้วัดอื่นนี่ห้ามโกรธกัน ถ้าคิดว่าทำใจไม่ได้ ก็ไม่ต้องมาถวาย"

หลังจากนั้น กระผม/อาตมภาพก็ไล่แจกให้วัดอื่นเขา จนกระทั่งเหลือรถกระบะคันสุดท้ายที่พวกท่านขอร้องว่าเก็บเอาไว้ขนของบ้าง ไม่อย่างนั้นก็จะเหลือแต่รถที่กระผม/อาตมภาพใช้งานอยู่คันเดียว แล้วรถคันนั้นก็ไม่ใช่ของกระผม/อาตมภาพ ไม่ใช่ของวัด แล้วก็ไม่ใช่ของกระผม/อาตมภาพเองด้วย เป็นของเจ้าของรถที่ตกลงกันว่า "ถ้าจะซื้อรถถวาย อันดับแรกเลย ต้องรับผิดชอบค่าซ่อม ค่าเข้าศูนย์ทั้งหลายทั้งปวงด้วย กระผม/อาตมภาพมีหน้าที่ใช้อย่างเดียว อันดับที่สองก็คือ ถ้าวันไหนเบื่อขึ้นมาแล้วยกให้วัดอื่น ก็ช่วยเซ็นเอกสารโอนให้เขาด้วย..!"