[เถรี]

เพียงแต่ว่าพวกเรานั้น มักจะปฏิบัติไปแล้วก็ทิ้งเลย ไม่มีการประคับประคองรักษาอารมณ์ใจเอาไว้ให้ต่อเนื่อง ให้นิ่งสงบเหมือนตอนที่นั่งปฏิบัติอยู่ บางคนนั่งภาวนาครึ่งชั่วโมง แล้วก็ไปนั่งเขี่ยไลน์เสีย ๒ - ๓ ชั่วโมง สิ่งที่ทำได้กับสิ่งที่ใช้ไปก็ไม่ได้คุ้มกันอยู่แล้ว ถึงเวลาก็ไปนั่งส่องเฟซฯสักอีก ๒ ชั่วโมง อัพสเตตัส กดไลค์ กดแชร์ให้ยุ่งไปหมด

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ ล้วนแต่ทำให้กำลังของเรารั่วไปทั้งนั้น ถ้าไม่ใช่บุคคลที่ฝึกฝนจนกำลังใจทรงตัวแล้วจริง ๆ จะไม่มีวันที่เราบ่มเพาะกำลังได้เพียงพอที่จะก้าวข้ามกระแสกิเลสไปได้เลย

วันแล้ววันเล่า เดือนแล้วเดือนเล่า ปีแล้วปีเล่า ปฏิบัติธรรมมาก็หาความก้าวหน้าไม่ได้ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองพลาดตรงไหน แล้วต่อให้รู้ว่าตัวเองพลาดตรงไหนก็ตัดใจไม่ได้ กลัวว่ากิเลสจะเศร้าหมอง..! ถึงเวลามันต้องการอะไรก็หาให้มัน ดังนั้น...การปฏิบัติธรรมของเราจึงสูญเปล่า

เมื่อทุกคนรู้แล้วว่าตัวเองบกพร่องอย่างไร ช่วงเวลา ๕ วันที่อยู่วัดนี้ ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด ที่เราจะสั่งสมกำลังของเราให้ได้มากที่สุด เผื่อว่าบุญพาวาสนาช่วย ข้ามกระแสได้สักระดับหนึ่ง ได้เป็นพระโสดาบันก็ยังดี

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้จะมีขึ้น จะเกิดขึ้นได้ ก็ต่อเมื่อท่านทั้งหลายต้องมีความพากเพียร มีความอดทน เห็นประโยชน์อย่างแท้จริงในการปฏิบัติธรรม จนไม่สนใจเรื่องทางโลก ใครจะว่าอย่างไร ใครจะล้อเลียนอย่างไร เรื่องของมัน ถึงเวลาเราไม่ได้ตกนรกไปกับมันด้วย..! ให้เราตั้งหน้าตั้งตาสร้างสรรค์หนทางแห่งสวรรค์ หนทางแห่งพรหม หนทางแห่งนิพพานของเราต่อไป

เรื่องของการฟังธรรมก็เหมือนกับกินอาหาร กินมากเกินไปอาหารไม่ย่อยก็จะเดือดร้อน สำหรับวันนี้จึงขอยุติลงแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพุธที่ ๑๓ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)