[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า “พระที่วัดท่าขนุนจะเห็นภาพประจำอยู่สองอย่าง อย่างแรกคือกลับมาจากบิณฑบาต พอถึงเวลาล้างบาตรเสร็จ พระอาจารย์ก็ล้างมือด้วยสบู่ ประการที่สอง...ก่อนจะฉันข้าวก็ลวกจานลวกช้อนด้วยน้ำร้อน เขาเห็นอย่างนี้ กี่ปีต่อกี่ปีก็อย่างนี้ ทำจนเป็นนิสัย คนอื่นเพิ่งจะมาทำตอนเกิดโรคระบาด ไม่เคยชินแบบนั้นเดี๋ยวก็เผลอ

ที่อาตมาทำอย่างนั้นเพราะว่าตอนที่ไปอยู่พม่าหลายปี บ้านเขาบางอย่างยังล้าหลังอยู่ โดยเฉพาะจุดที่ไปสร้างวัดหนองบัวเป็นปากอ่าว ปากอ่าวนี่ตั้งแต่ต้นแม่น้ำมาจนถึงทะเล ของสกปรกทุกอย่างก็ไหลลงมาหมด ถ้าเราอยู่ต้นน้ำก็แล้วไป แต่นี่อยู่ปลายน้ำ ก็เลยใช้วิธีที่ว่า ถึงแม้ว่าเขาจะล้างมาสะอาด ก็ขออนุญาตลวกน้ำร้อนหน่อย ก็เลยกลายเป็นความเคยชินไป”