[เถรี]

สมัยที่กระผม/อาตมภาพเพิ่งจะบวชพรรษาแรกพรรษาสอง รับหน้าที่ต้อนรับพระอาคันตุกะ ปรากฏว่าประมาณช่วง ๓ โมงกว่ายังไม่ ๔ โมงเย็น มีพระอาคันตุกะท่านหนึ่ง เดินจีวรลากพื้นมาแต่ไกลเลย พอขึ้นไปบนศาลานวราชบพิตร กระผม/อาตมภาพก็เตือนว่า "ท่าน..ห่มผ้าให้เรียบร้อยก่อน" ท่านบอกว่า "รบกวนช่วยห่มให้ผมหน่อยครับ ผมเพิ่งจะบวชวันนี้เอง บวชเสร็จปุ๊บ ผมก็ออกธุดงค์ปั๊บเลย..!"

นี่คือประเภทกลัวประวัติจะไม่สวย เกิดอยู่ต่อไปดังขึ้นมาได้ จะได้บรรยายว่าตนเองนั้นธุดงค์มาตั้งแต่วันแรกที่บวช หารู้ไม่ว่าผิดพระธรรมวินัยอย่างร้ายแรง เพราะว่ายังไม่ได้นิสัยมุตตกะ ก็ออกพ้นพระอุปัชฌาย์อาจารย์ไปแล้ว เท่ากับโดนอาบัติกินตัวอยู่ทุกวัน เพราะไม่เอื้อเฟื้อต่อพระวินัย แล้วจะไปเอาดีได้อย่างไร ?

บุคคลประเภทนี้ปัจจุบันก็มีมากขึ้น คิดว่าตัวเองรู้ทุกเรื่อง โดยที่ไม่ได้คิดว่า ในเรื่องของพระภิกษุสามเณรของเรานั้นเป็นเรื่องที่อันตรายเป็นอย่างยิ่ง เพราะว่าเราอยู่ในฐานะของปูชนียบุคคล เป็นบุคคลที่ชาวบ้านเขาเคารพกราบไหว้ จะถวายอะไรก็ทูนหัวทูลเกล้าให้ แล้วถ้าเราประพฤติปฏิบัติไม่ดีพอ ก็มีแต่จะขาดทุนไปทุกวัน

อย่างที่ผมเคยยกตัวอย่างหลวงน้ามีชัย สุนฺทโร ที่ท่านบอกว่า "ญาติโยมแต่ละคนทำบุญกับเรา ก็หวังจะกอบโกยจากเราทั้งนั้น ถ้าเราทำเอาไว้ไม่พอ ก็แปลว่าขาดทุนไปทุกวัน ขาดทุนมาก ๆ ก็ล้มละลาย..!"

ฉะนั้น...ถ้ายังหวังที่จะเอาดีในพระพุทธศาสนา สิ่งหนึ่งที่ลืมไม่ได้เลยก็คือพระธรรมวินัย เพราะว่าเป็นรากแก้วของพระพุทธศาสนา ต้นไม้ไม่มีราก ต้องตายอย่างแน่นอน..!

บางสำนักบอกว่า เอาหลักธรรมที่เป็นแก่นของพระพุทธศาสนาดีกว่า กระผม/อาตมภาพถามกลับไปว่า ต้นไม้ไม่มีรากอยู่ได้ไหม ? เพราะว่าพระธรรมวินัย โดยเฉพาะพระวินัยของพระ ถ้าเราถือเคร่งครัดสักหน่อย จะสร้างความศรัทธาเลื่อมใสให้กับญาติโยมได้มาก เมื่อมีบุคคลศรัทธาเลื่อมใสมาก ให้การสนับสนุนมาก เท่ากับมีคนช่วยค้ำจุนพระพุทธศาสนามากขึ้น ศาสนาของเราถึงจะตั้งมั่นคงอยู่ได้