[เถรี]

ในเมื่อคำว่า ธรรมดา เข้ามาสู่ใจของเราเมื่อไร เมื่อนั้นเราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้กำลังสมาธิมาก เนื่องจากสภาพจิตของเรายอมรับ เพราะว่าปัญญารู้แจ้งเห็นจริงแล้ว ก็จะปล่อยได้ วางลงไปเป็นอย่างมาก สิ่งทั้งหลายที่เราเคยแบกอยู่เหมือนกับของหนัก ก็จะได้ปลด ได้วางลง รู้สึกว่าเบาขึ้น สบายขึ้น อยู่ในโลกนี้อย่างมีความทุกข์น้อยลง มีความสุขที่มากขึ้น

ซึ่งสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าท่านตั้งใจ ฝึนใจ อดทน พากเพียรทำไป สักวันหนึ่งก็ย่อมเข้าถึงกำลังใจของเรา ถ้ากำลังใจของเราเข้ามาสู่จุดนี้เมื่อไร คำว่าถอยหลังก็จะไม่เกิดขึ้นกับเรา เพราะว่าเราเห็นคุณพระรัตนตรัยอย่างชัดเจนแล้ว โดยเฉพาะเห็นธรรมะขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ทุกสิ่งเกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงในท่ามกลาง สลายไปในที่สุด ตามกฎเกณฑ์ธรรมดาของธรรมชาติทั้งหลายเหล่านั้น

ในเมื่อกำลังใจของเรามุ่งมั่นต่อคุณพระรัตนตรัย เราเองก็แค่ใช้กำลังสมาธิ ประคับประคองในส่วนของศีลให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ และตั้งเป้าเอาไว้ว่า ตายเมื่อไรเราขอไปพระนิพพานที่เดียวเท่านั้น

ลำดับต่อไปขอให้ทุกท่านตั้งใจภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านเติมบุญ
วันอาทิตย์ที่ ๒ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๓
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย น้องผักชี)