[เถรี]

คราวนี้ในส่วนที่สามเณรฉันอาหารนั้น ต้องบอกว่าให้เวลาถึง ๑๕ นาที ถ้าหากว่าไปเจอระบบการฝึกแบบทหารนี่ เขาให้แค่ ๓ นาที..! ของพวกเรามากกว่าตั้ง ๕ เท่า แต่ว่า ๓ นาทีของทหาร ไม่เคยได้ครบ ๓ นาทีแม้แต่ครั้งเดียว ส่วนใหญ่แล้วเป่านกหวีดครั้งแรกก็คืออนุญาตให้ตักข้าวใส่ปากได้ เป่าครั้งที่ ๒ ก็คือหยุดกิน ซึ่งก็มักจะไม่ถึงนาที..!

โดยเฉพาะครูฝึกบางท่านจะพยายามแลกเวรแล้วก็เข้าเวรวันพุธ วันพุธจะเป็นวันเดียวที่เขามีขนมให้ ไม่ได้มากไม่ได้มายอะไรหรอก ก็ใส่แค่ช่องถาดหลุมเล็ก ๆ เท่านั้นแหละ แต่ลองนึกถึงว่าทหารที่ฝึกหนัก ร่างกายขาดสารอาหารมาก อยากกินของหวาน แต่มีให้แค่นั้น

แต่ปรากฏว่ามีครูฝึกท่านหนึ่ง คือจ่าสิบเอกวิทยา นุชแผน ญาติผู้ใหญ่ของใครก็ขออภัยที่เอ่ยชื่อ จะพยายามแลกเวรให้ตรงกับวันพุธ แล้วสิ่งที่จ่าทำก็คือ เป่านกหวีดปรี๊ดแรก ตักเข้าปากได้ ปรี๊ดที่สองหยุด จบการกินสำหรับมื้อนั้น แล้วบางทีปรี๊ดแรกกับปรี๊ดที่สองก็คือต่อเนื่องกันไปเลย..!

เพราะฉะนั้น..เพื่อนฝูงหลายคนก็ใช้วิธี พอปรี๊ดก็จ้วงขนมก่อนเลย ซึ่งถ้าหากว่าตักบรรจงบรรจงหน่อยก็ได้ประมาณ ๔ - ๕ ช้อน ไม่รู้ว่าเพื่อนตักอีท่าไหน ควานทีเดียวม้วนใส่ปากได้ทั้งหลุม..! ต้องบอกว่าเป็นความสามารถพิเศษของเพื่อน เพราะฉะนั้น...สิ่งที่สามเณรเจอ ถ้าโตขึ้นไปแล้วเข้าโรงเรียนทหารหรือโรงเรียนตำรวจจะเจอแบบนี้ แล้วก็อาจจะหนักกว่านี้ขึ้นไปตามลำดับของการฝึก

ดังนั้น...สิ่งที่เราได้ไปจากที่นี่ ต่อไปจะช่วยให้เราดำรงชีวิตได้ง่ายขึ้น โดยเฉพาะตอนนี้ภาวะศึกสงครามกำลังจะเริ่มลามไปแล้ว รีบพูดเกินไปหรือเปล่า ? ที่เขาบังคับทหารให้ทำอย่างนั้น ก็เพราะว่าถ้าหากว่ามีการรบ มีข้าศึกมาจริง ๆ เวลาจะกินยังไม่มี ใครกินเร็วก็ได้เปรียบ แล้วไอ้ที่เดินกระย่องกระแย่งเป็น "คุดทะราดหยียบกรวด" อย่างที่โบราณเขาว่า สามเณรต้องนึกว่าถ้าข้าศึกตามหลังมา เราอยากจะมีตีนงอกอีกสัก ๒ ตีน..จะได้ช่วยกันวิ่ง ไม่ใช่ค่อย ๆ เดินแบบนั้น