[เถรี]

การทำบุญนั้น เราจะต้องทำบุญโดยมีปัญญาประกอบด้วย องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ากล่าวถึงหลักธรรมมากต่อมากด้วยกัน โดยที่ลงท้ายด้วยปัญญาเอาไว้เสมอ แม้กระทั่งสรุปลงมาเหลือแค่หลักไตรสิกขา ก็ยังเป็น ศีล สมาธิ และปัญญา

ดังนั้น..บางคนอาจจะไม่ได้คิดถึง ประมาณว่าหน้ามืดตามัว ไม่ได้ดูว่าตัวเองเป็นหนู จะเอาเนื้อไปปะให้ช้าง ช้างเกิดบาดแผลหน่อยหนึ่ง ไม่ถึงตายแน่นอน แต่ว่าหนูไปสงสารช้าง แล้วตัดเนื้อตัวเองไปปะให้ช้าง กว่าจะเต็มบาดแผลนั้น เนื้อก็คงจะหมดจากตัวหนู ถึงแก่ความตายพอดี จึงมีสำนวนว่า "เอาเนื้อหนูไปปะเนื้อช้าง" บรรดาสำนวนต่าง ๆ ของโบราณนั้น ล้วนแล้วแต่เป็นภูมิปัญญาที่ตกผลึกมาทั้งสิ้น

ดังนั้น..ในเมื่อท่านทำเช่นนี้ คนรอบข้างอาจจะเกรงใจไม่กล้าว่ากล่าว แต่ขอให้รู้ด้วยว่า ถ้าเขาเกิดความไม่ยินดี จิตใจเศร้าหมองขึ้นมา เท่ากับว่าท่านกำลังหาอบายภูมิให้กับคนรักรอบตัว ถ้าหากว่าคิดจะช่วยเหลือกระผม/อาตมภาพด้วยการหาเงินให้กับวัดท่าขนุน ขอใช้คำพูดเดิม ๆ ที่เคยบอกเสมอว่า "อะไรที่กูไม่ได้สั่ง..โปรดอย่าเสือก..!" เพราะว่าเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ มีแต่จะทำให้ตัวเองและคนรอบข้างเดือดร้อน

ถึงแม้ว่ากระผม/อาตมภาพไม่ได้เงินก้อนนี้มา ก็จะได้มาจากทางอื่น แต่ว่าท่านทั้งหลายที่ทำในลักษณะอย่างนี้ ถ้าหมดเงินก้อนนี้ไปอาจจะเดือดร้อนมากกว่าที่คิด คนที่ท่านรักอาจจะเกรงใจไม่กล้าพูด แต่กระผม/อาตมภาพไม่เคยเกรงใจใครที่ทำอะไรโง่ ๆ แบบนี้ ดังนั้น..จึงขอพูดตรงนี้ให้ชัดเจนไปเลย

การทำบุญไม่ใช่ทำทีละมาก ๆ แล้วพระพุทธเจ้าจะสรรเสริญ เพราะว่าหลักของการทำบุญให้ทานนั้น คือการตัดความโลภจากจิตจากใจของตนเอง ไม่ใช่ว่าทำมาก ๆ ทีเดียวแล้วจะดี การทำบุญมาก ๆ ทีเดียวนั้น กำลังใจก็ตัดออกยาก ละออกยาก โอกาสที่เราจะ "ยินดีก่อนที่จะทำ ในระหว่างที่ทำมีความยินดี เมื่อทำไปแล้วนึกถึงเมื่อไรก็ยินดีเมื่อนั้น" ก็จะเกิดขึ้นได้ยาก

บางท่านเมื่อรับความลำบากขึ้นมา กำลังใจถดถอย ก็จะไปคำนึงถึงว่า ถ้าเราไม่เสียเงินก้อนนี้ไป เราอาจจะไม่ลำบากแบบนี้ ทำให้จิตใจเศร้าหมอง ถ้าตายลงไปตอนนั้น มีโอกาสลงสู่อบายภูมิสูงมาก..!