[เถรี]

จนกระทั่งมาถึงระยะหนึ่ง เกิดสงสัยขึ้นมาว่า แล้วคนที่เขาอยู่ต่อ เขาทำอะไรกัน ? จึงตัดสินใจอยู่ต่อ ถึงได้ทราบว่า ถ้าเป็นช่วงเสาร์อาทิตย์ เขามีการฝึกมโนมยิทธิ และซักซ้อมญาณแปด ก็ไปซ้อมกับพวกเขา พอสี่โมงเย็นหลวงพ่อท่านขึ้นพัก กระผม/อาตมภาพก็กลับบ้าน เป็นอย่างนั้นอยู่อีกนาน

จนกระทั่งท้ายสุด เกิดความสงสัยว่าแล้วกลางคืนเขาทำอะไรกันบ้าง ? พอสี่โมงเย็นจึงไม่ได้กลับ หากแต่ว่ารอจนกระทั่งปฏิบัติกรรมฐานรอบค่ำเสร็จแล้วค่อยกลับบ้าน

ญาติโยมจะเห็นว่าสิ่งที่ทำค่อย ๆ ซึมเข้าเนื้อเข้ากระดูกไปทีละหน่อย..ทีละหน่อย นั่นคือจากกำลังใจที่ไม่ได้คิดจะไปเลย ก็กลายเป็นไปครึ่งวัน ไปเกือบทั้งวัน ไปทั้งกลางวันและกลางคืน พอท้ายที่สุดทำงานช่วงเช้าวันศุกร์เสร็จ ก็อันตรธานจากที่ทำงานไปอยู่ที่บ้านสายลม กลับมาอีกทีก็บ่ายวันจันทร์ เจ้านายจะบ่น เจ้านายจะด่า เจ้านายจะว่าอะไรก็เรื่องของเขา บอกเจ้านายไปว่า "ถ้าไม่พอใจก็ไล่ผมออกได้เลย..!"

ดังนั้น...ถึงกล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า ถ้าเราตั้งใจปฏิบัติธรรมจริง ๆ แล้วรู้จักสังเกตตัวเอง จะเห็นความก้าวหน้า หรือเรียกง่าย ๆ ว่า เห็นชัดว่าบารมีของเราที่สั่งสมนั้น มากขึ้นไปเรื่อย ๆ จะทำอะไรได้เด็ดขาดและรวดเร็วขึ้นไปเรื่อย ๆ ตามลำดับ แล้วท้ายที่สุดก็ถึงระดับ "ตีก็ไม่ไป ไล่ก็ไม่หนี"