[เถรี]

ตรงจุดนี้เราจะเห็นว่าการที่บางทีตนเองแค่อยากได้ลาภผลเล็กน้อย แต่ว่า "เอาวัดไปขาย" ทำให้วัดเสียหายมาก

แม้กระทั่งประเภทไปโพสต์ว่า "วัดสกปรก มีแต่ใบไม้มากมาย กวาดไม่ไหว มีใครจะช่วยบ้างไหม ?" ไอ้นั่นก็สิ้นคิด..! คนเขาทำกันอยู่ทุกวัน ทำไมถึงต้องไปโพสต์อย่างนั้นด้วย ? ถ้าเหนื่อยมาก ทำไม่ไหวก็ไปพัก คนที่ไหวเขามีอยู่ ก่อนที่จะมีตัวเรา เขาก็ทำกันได้อยู่ทุกวัน อย่าลืมว่าเฟซบุ๊กนั้นไปไกลขนาดไหน แล้วพอคนเข้าวัดมา แล้วไม่ได้สกปรกอย่างที่ว่า เราก็กลายเป็นคนตอหลดตอแหลไป..!

ส่วนใหญ่แล้วก็มักจะคิดว่าทำอะไรแล้วครูบาอาจารย์จะไม่รู้ ซึ่งกระผม/อาตมภาพก็แปลกใจมาก ไม่ว่าจะพระภิกษุสามเณร แม่ชี ฆราวาส ส่วนใหญ่ที่มาอยู่วัดนี้ ก็เพราะเชื่อว่ากระผม/อาตมภาพรู้ทุกเรื่อง แต่พออยู่ไป ๆ แอบทำโน่น แอบทำนี่ แล้วเสือกทะลึ่งคิดว่ากระผม/อาตมภาพจะไม่รู้ ถึงได้บอกไปหลายครั้งแล้วว่า ถึงรู้แต่ต้องแกล้งทำโง่ อยากจะดูว่าจะเลวต่อไปได้สักเท่าไร ถ้าหากว่าไม่มีทางแก้ไขจะได้ซ้ำให้จบ ๆ ไปเลย..! แต่ถ้ายังพอแก้ไขปรับปรุงได้ ก็จะเปิดโอกาสให้แก้ไขปรับปรุง เป็นต้น

ดังนั้น...เรื่องบางเรื่องผู้บังคับบัญชาท่านตักเตือนมา พวกเราก็ต้องระมัดระวังกันเอาไว้ด้วย เพราะว่าเมื่อโพสต์อะไรลงไปเมื่อไรก็กลายเป็นเรื่องสาธารณะ ไม่สามารถที่จะแก้ไขข้อมูลได้แล้ว ถ้าเราเดือดร้อนคนเดียวก็ไม่มีปัญหา แต่กลายเป็นว่าพาให้วัดเสียหาย พาให้เจ้าอาวาสเสียหาย พาให้คณะสงฆ์เสียหาย เหมือนอย่างกับว่าพระเณรวัดนี้ กินแล้วก็นอน ไม่ทำอะไรเลย กระผม/อาตมภาพถึงได้พูดบ่อย ๆ ว่าถ้ารู้จักใช้หัวแม่ตีนคิดเสียบ้างก็จะไม่ทำอย่างนั้น..!

เรื่องพวกนี้ผู้บังคับบัญชาท่านถึงได้เตือนในที่ประชุม จนกระทั่งยืดเยื้อมาหลายชั่วโมงกว่าจะจบ เพราะว่าตัวอย่างมีมากต่อมากด้วยกัน ดังนั้น..จึงขอให้พวกเราระมัดระวังเอาไว้ด้วยว่า สื่อโซเชียลไม่ใช่เรื่องดี ถ้าหากว่าขาดสติ คิดไม่รอบคอบ ก็จะสร้างความเสียหายให้กับพระศาสนาอย่างร้ายแรง

วันนี้จึงขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา ตลอดจนกระทั่งบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๓๑ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)