[เถรี]

สิ่งหนึ่งประการใด ถ้าหากว่าไม่จำเป็นต้องไปปฏิสันถารข้องเกี่ยวด้วย เราก็จะไม่ออกไปยุ่งเกี่ยว สิ่งหนึ่งประการใดที่จำเป็นต้องกระทำไปตามหน้าที่ ก็จะคลายกำลังใจออกมาอย่างระมัดระวัง พร้อมที่จะหลบกลับเข้าไปในเกราะของเราได้ทุกเวลา

เมื่อปฏิสัมพันธ์ต่อสิ่งต่าง ๆ รอบตัวจนเสร็จแล้ว เราก็กลับเข้าไปสู่ความนิ่ง ความสงบ ภายในใจของเราตามเดิม สิ่งทั้งหลายทั้งปวงที่ปรากฏอยู่รอบข้าง ก็จะเหมือนอย่างกับภาพยนตร์หรือว่าหนังใบ้ เขาอยากจะแสดงอะไรก็ปล่อยให้เขาแสดงไป เราก็แค่รอเวลาว่าเราต้องขึ้นเวทีไปแสดงตอนไหน แล้วก็แสดงไปด้วยความระมัดระวังตามหน้าที่ของเรา เมื่อหมดภาระหน้าที่ เข้ามาหลังฉากแล้ว ก็กลับคืนเข้าสู่สภาพของคนดูต่อไป

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ท่านที่ทำถึง อาจจะคิดว่าตนเองแปลกแยกจากสังคม มีโลกส่วนตัวสูงมาก แต่ความจริงแล้วไม่ใช่ หากแต่ว่าเป็นการระวังป้องกันไม่ให้กิเลสมาทำร้ายจิตใจของเราได้

ถ้าเรารู้จักระมัดระวังป้องกันตนเอง เราก็จะไม่หวั่นไหวไปกับโลกธรรม ๘ ที่มาปรากฏอยู่ตรงหน้า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการ ได้ลาภ ได้ยศ ได้รับคำสรรเสริญ ได้รับความสุข หรือว่าความ เสื่อมลาภ เสื่อมยศ โดนนินทา มีความทุกข์ เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ก็จะสักแต่เป็นภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง ซึ่งเรามีหน้าที่คอยเป็นคนดู คอยตามดูไปด้วยความระมัดระวัง ไม่เผลอพาตัวเองลงไปเป็นคนเล่น ในเมื่อเราไม่พาตัวเองลงไปเป็นคนเล่น เราย่อมสามารถที่จะเห็นว่า ตรงจุดไหนที่เราต้องคอยระมัดระวังป้องกัน ตรงจุดไหนที่เราปิดป้องดีแล้ว และคอยจ้องคอยดูไว้ ว่าจะเผลอจะพลาดอีกเมื่อไร

ถ้าท่านทั้งหลายสามารถทำอย่างนี้ได้ในเบื้องต้น งานตรงหน้าของท่านในการปฏิบัติธรรมก็จะเหลืออยู่น้อยมาก ก็คือ แค่คอยระมัดระวังไว้ไม่ให้ความชั่วเข้ามาสู่ใจของเรา ถ้าหากว่ามีความชั่วเข้ามาสู่ใจของเรา ก็รีบขับไล่ออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ คอยตั้งหน้าตั้งตาสร้างความดีให้เกิดขึ้นกับใจของเรา เมื่อมีความดีเกิดขึ้นกับใจของเราแล้ว ก็พยายามที่จะระวังรักษาและทำให้เจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไป หน้าที่ของเราจะเหลืออยู่เพียงเท่านี้เอง การดำรงชีวิตของเราก็สักแต่ว่าอยู่ไปวัน ๆ

เมื่อทำหน้าที่ของตนเองอย่างดีที่สุดแล้ว ก็พร้อมที่จะจากไปทุกเมื่อ พูดง่าย ๆ ว่าเราเต็มที่กับทุกอย่างแล้ว อยู่คนเขาก็เกรงใจ ไปคนเขาก็คิดถึง แหงนหน้าก็ไม่อายฟ้า ก้มหน้าก็ไม่อายดิน ทำทุกสิ่งทุกอย่างเต็มที่แล้ว ก็พร้อมที่จะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไปภายในวันนี้..!