[เถรี]

ถ้าหากว่านับอายุขัยในพระไตรปิฎก บุคคลสมัยนั้นอายุขัย ๑๐๐ ปีเป็นประมาณ ที่อยู่ถึง ๑๒๐ ปี ถือว่าเป็นเรื่องปกติ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่เจริญพระชนมายุ ๘๐ พรรษา ถือว่าเป็นบุคคลที่อายุน้อยในสมัยนั้น เกิดจากการที่ในชาติหนึ่งท่านไปทำลายชีวิตรากษส ซึ่งมาจับคนกินเป็นอาหาร เพื่อที่จะเอารางวัลไปเลี้ยงพ่อแม่ของตน

รากษสนั้นมีอายุได้ ๘๐ ปี บอกว่า "ถ้าท่านทำลายชีวิตของเรา เมื่อบรรลุอภิเษกสัมมาสัมโพธิญาณ ท่านก็จะมีอายุไม่เกิน ๘๐ ปี" แต่องค์สมเด็จพระชินสีห์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่ได้คำนึงถึงเรื่องอายุขัยว่าจะยาวหรือสั้น ด้วยกำลังใจของบุคคลที่เป็นพระโพธิสัตว์นั้น ถ้าเพื่อประโยชน์ของคนหมู่มาก เพื่อความสุขของคนหมู่มาก แม้ว่าตนเองจะต้องสิ้นอายุขัยตายลงไปเดี๋ยวนั้น ก็ยินดีที่จะทำ..!

ดังนั้น..พระโพธิสัตว์จึงได้ฆ่ารากษส แล้วทำให้ชาตินี้เมื่อพระองค์ท่านบรรลุบรรลุอนุตรสัมมาสัมโพธิญาณแล้ว จึงได้เผยแผ่พระพุทธศาสนาแค่ ๔๕ ปี เมื่อพระชนมายุได้ ๘๐ พรรษา ก็เสด็จดับขันธปรินิพพานไปตามวาระกรรมที่ได้สร้างเอาไว้

อีกท่านหนึ่งที่อายุขัยยืนยาวเกินประมาณก็คือพระพากุลเถระ พระพากุลเถระที่ได้ชื่อว่า "พากุละ" แปลว่า "๒ ตระกูล" ก็เนื่องเพราะว่าท่านเป็นลูกของมหาเศรษฐีอีกเมืองหนึ่ง เมื่อวันที่คลอด พี่เลี้ยงนำไปล้างตัวในแม่น้ำหน้าบ้าน ปรากฏว่ามีปลาใหญ่เห็นเป็นอาหาร ฮุบเอาเด็กทารกกลืนลงท้องไปเลย แต่ว่าด้วยอานุภาพแห่งบุญที่ท่านได้สร้างเอาไว้ ทำให้ปลาใหญ่นั้นทุรนทุรายดิ้นรนไปจนถึงอีกเมืองหนึ่งก็ติดตาข่าย โดนนำไปจำหน่ายในตลาด

คนใช้บ้านมหาเศรษฐีเมืองนั้นเห็นปลาตัวใหญ่มาก ถ้าหากว่าซื้อมาทำเป็นอาหารก็น่าจะเลี้ยงคนจำนวนมากได้พอเพียง เนื่องเพราะว่าในสมัยนั้นบรรดามหาเศรษฐีมักจะมีบริวารมาก เมื่อเป็นเช่นนั้นจึงได้ซื้อปลาใหญ่ตัวนั้นกลับบ้านไป แล้วตั้งใจจะทำเป็นอาหาร

แต่เมื่อผ่าท้องออกมา ปรากฏว่าพบเด็กทารกนอนหลับสบายอยู่ ด้วยอานุภาพแห่งบุญที่สร้างมา แม้อยู่ในกระเพาะปลาก็ไม่ได้มีอันตรายใด ๆ สามารถที่จะกลับคืนเข้าสู่ภาวะทารกในครรภ์มารดา คือหายใจทางผิวหนัง หรือว่าทางท้องแทน จึงทำให้รอดชีวิตมาได้..!