[เถรี]

นั่นคือกำลังใจที่นักปฏิบัติต้องมี สัจจะ...จริงจัง จริงใจ แพ้แค่ไหน ไม่ถอย ไม่เลิก ขันติ อดทนสุด ๆ ต่อให้ใครเขาบอกว่า "เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย" ควายก็ควายเถอะวะ..! กูจะทนจนกว่าจะเป็นคนให้ได้...!

วิริยบารมี...พากเพียรให้เต็มที่ ปัญญาบารมี...รู้จักประคับประคอง หลบซ้ายเลี่ยงขวาไปเรื่อย ไม่ใช่ไปเดินชนอย่างเดียว สู้กับกิเลส เดินชนอย่างเดียวแบบเถรตรง ก็ตายอย่างเดียวเหมือนกัน ต้องผ่อนสั้นผ่อนยาว รู้หลบรู้หลีก หลวงปู่หล้า วัดภูจ้อก้อ ท่านบอกว่า "หัดเป็น "นักหลบ" เสียบ้าง ไม่ใช่เป็น "นักรบ" อย่างเดียว ไอ้รบแล้วตาย เขาเรียกว่าโง่" โดนหลวงปู่ด่าทีค่อยชื่นใจ ก่อนหน้านี้เราโง่จริง ๆ..!

ฉะนั้น...ในส่วนนี้ที่บอกกับพวกเรา ก็ให้จดจำเอาไว้บ้างว่า กำลังใจในการสู้กิเลสต้องเป็นแบบไหน เราถึงจะมีโอกาสชนะ แล้วหลังจากนั้นก็พยายามลุ้นให้ชนะมากกว่าแพ้ เพื่อที่จะต่อไปยังเป้าหมายของเรา คือ จะไม่แพ้มันอีก

วันนี้จึงขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๒๓ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)