[เถรี]

วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ ๓๑ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔ เมื่อสักครู่ที่ฟังการทำวัตร ปลัดตั้ม (พระปลัดอาทิตย์ ชุตินฺธโร) ก็ยังคงกลับไปหาจังหวะเดิม ๆ คือจังหวะชักกะตุกแบบนี้ คนสวดตามจะเหนื่อยมาก แต่ด้วยความที่ท่านเคยชินกับการหายใจช่วงสั้น ๆ ท่านก็จะไม่รู้สึก แต่คนที่ไม่ชินตามจังหวะ แค่ได้ยินก็เหนื่อยแล้ว แต่คราวนี้ถ้าจะลบล้างความเคยชินตรงนี้ เมื่อสักครู่ตอนขึ้นจุลชัยยะมังคลคาถา ผมก็คิดว่าดีแล้ว เพราะว่าเหมือนกับแก้ไขได้ "นะโม เม พุทธะ เตชะสา..." แล้วทำไมได้ไม่ตลอด ? จังหวะการสวดที่ดีก็คือจังหวะอย่างนี้แหละ

มีวิธีแก้อีกวิธีหนึ่ง ก็คือต้องจินตนาการไปด้วย ว่าเราจะต้องไม่ใช่ลูกคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่ง เพราะว่าถ้าซัดกระแทกโครม ๆ แบบนั้น เดี๋ยวปราสาททรายก็พังหมด ทำอย่างไรที่เราจะเป็นแม่น้ำลำธารเล็ก ๆ ที่ไหลเอื่อย ๆ ไปเรื่อย โดยที่ไม่เซาะให้ปราสาททรายพัง เพราะว่าถ้าเราไม่มีจินตภาพประกอบขึ้นมา บางทีอาศัยการแก้ไขความเคยชินอย่างเดียวจะแก้ยากมาก

แต่จะว่าไปแล้ว ถึงจะยากก็ไม่ได้เกินความพยายาม เพียงแต่ว่าบางอย่างเป็นมาตั้งแต่เด็ก ก็คงแบบเดียวกับที่จะให้มหากว้าง (พระมหากว้าง ญาโณ) สวดโดยหายใจทางปาก ก็จะยากมาก แต่ถ้าหากว่า มหากว้างสวดโดยหายใจทางจมูก ท่านจะไปได้สบาย แต่คนอื่นฟังแล้วเครียด..!

ก่อนหน้านี้ท่านอั๋น (พระอัศนีย์ โฆสทินฺโน) ก็เหมือนกัน เพราะว่าท่านอั๋นอยู่กับพระธรรมยุตมามาก เคยชินกับการสวดแล้วออกเสียงแบบธรรมยุต แต่ท่านอั๋นปรับตัวได้เร็ว พอบอกไปครั้งเดียวก็ปรับตัวได้เลย แสดงว่าสติมั่นคงมาก จากการที่กลึงลูกประคำ ใช้เครื่องปั่นอยู่ทุกวัน ๆ สมาธิจับเป๊ะอยู่ตรงนั้น

ในเมื่อเป็นในลักษณะนั้น กำลังสมาธิที่ได้มา พอถึงเวลาเราแค่มาระมัดระวังจังหวะการสวดของเรา ระวังสำเนียงการสวดของเรา ใช้สมาธิน้อยกว่าตอนที่ไปกลึงหรือว่าขัดลูกประคำ เพราะว่าโอกาสที่พลาดแล้วจะเจ็บตัวแบบนั้นไม่มี ในเมื่อเคยใช้กำลังสมาธิ ใช้ความระมัดระวังที่มากกว่า เมื่อมาถึงเวลามาแก้ไขของเรา ก็ทำให้งานด้านนี้ง่ายขึ้น