[เถรี]

แต่ว่าถ้าท่านทั้งหลายตั้งใจปฏิบัติธรรมจนกระทั่งสติมั่นคง ท่านจะสามารถแยกแยะความก่อนหลังเร็วช้าของปัญหาได้ เรื่องไหนมาก่อน แก้ไขก่อน เรื่องไหนมาทีหลัง กองเอาไว้ก่อน ต่อให้ช้ากว่า ๕ นาที ๑๐ นาที ก็ยังช้ากว่า เมื่อถึงเวลาท่านจะมีงานอยู่ตรงหน้าเพียงชิ้นเดียว มีปัญหาอยู่ตรงหน้าเรื่องเดียว แล้วจะไม่เกินความสามารถที่ท่านทั้งหลายจะแก้ไขได้ นี่คือประโยชน์ที่ชัดเจนที่สุดของการปฏิบัติธรรม ก็คือช่วยให้การศึกษาของเราดีขึ้นอย่างแน่นอน

ท่านทั้งหลายมาเรียนเพื่อเป็นครู ต้องบอกว่าเป็นเรื่องที่ยากนะครับ คนเราขัดเกลาสั่งสอนตัวเองยังเป็นเรื่องที่ยากเลย เคยได้ยินบาลีไหมครับ อตฺตา หิ กิร ทุทฺทโม ชื่อว่าการฝึกตนนั้นช่างยากจริงหนอ ตัวเรายังฝึกยากเลยครับ แล้วจะไปฝึกใครไหว ? แต่ขอเรียนถวายเอาไว้สำหรับบรรดาท่านทั้งหลายที่ต้องเป็นครูว่า ไม่มีใครที่ไร้ประโยชน์ ยกเว้นว่าสถานการณ์จะอำนวยหรือไม่ เพื่อให้เขาได้แสดงประโยชน์นั้นออกมา

สมัยที่กระผม/อาตมภาพยังเป็นฆราวาสอยู่ รับราชการทหารครับ มีนายทหารประทวนท่านหนึ่ง คือสิบตรีสำอางค์ นันมี เขาเรียก "ไอ้มึน" ครับ วัน ๆ ก็นั่งตาลอยอย่างกับคนหิวกัญชา ไม่ค่อยสุงสิงเสวนากับใคร

พอถึงเวลาจัดกำลังพลลงเพื่อเตรียมฝึก ก็เลยไม่มีใครเอาหมู่สำอางค์ไปด้วย กระผม/อาตมภาพบอก "อางค์..เอ็งมากกับข้า" มอบหมายตำแหน่งให้ก็คือพลเครื่องยิงลูกระเบิด ไอ้เครื่องยิงลูกระเบิดขนาด ๔๐ มิลลิเมตร บางคนเขาเรียกเ M79 ลูกระเบิดนี่ถ้าเราขว้างด้วยมือ อย่างเก่งก็ ๔๐ เมตร ๕๐ เมตร แต่ถ้ายิงด้วยเครื่องนี่ไปได้ ๔๐๐ เมตรครับ แล้วระยะแม่นยำอยู่ที่ ๒๐๐ เมตร

ปรากฏว่าวันนั้นมีการฝึกโดยใช้กระสุนจริงครับ ซึ่งมีตายกันทุกปี ฉะนั้น..การฝึกของทหารนี่กฎกระทรวงกลาโหมระบุเอาไว้ชัดเจนว่า "จำหน่ายทิ้งได้ร้อยละ ๕" ก็คือถ้าตายในการฝึกนี่ตายได้ร้อยละ ๕ นาย..! เพราะฉะนั้น..ท่านทั้งหลายจะเห็นว่า บางทีครูฝึกมือไม้หนัก ทหารถึงแก่ชีวิตไป ต่อให้เป็นข่าวขนาดไหนก็ตาม ครูฝึกไม่มีความผิดนะครับ เพราะกฎกระทรวงซึ่งถือว่าเป็นกฎหมาย ระบุไว้ชัดเจนเลยว่า "จำหน่ายได้ร้อยละ ๕"