[เถรี]

ปีนี้กระผม/อาตมภาพอายุ ๖๓ ปีกว่าแล้ว เรียกว่าย่าง ๖๔ สมัยเด็ก ๆ คุณครูได้รับเกียรติยศสูงมาก ไปที่ไหนก็ตามจะมีคนสละที่นั่งให้ ขึ้นรถเมล์ ขึ้นรถไฟ ถ้าไม่มีที่นั่งจะมีคนลุกให้นั่ง เพราะว่านั่นคือครูบาอาจารย์ ผู้ที่สอนสั่งเรามาให้มีความรู้ความสามารถนำไปประกอบอาชีพ สามารถที่จะเลี้ยงตัวเอง เลี้ยงครอบครัวได้

สมัยก่อนถ้าเอ่ยถึงคำว่า "ครู" นี่ศักดิ์สิทธิ์มากนะครับ ครูเป็นแทบทุกอย่างในชีวิตเลย เขาบอกว่าพ่อแม่ให้ชีวิตเรา แม่เป็นครูคนแรก พ่อเป็นครูคนที่สอง คุณครูเป็นครูคนที่สาม นั่นถึงได้ใช้คำว่า "พระคุณที่สาม" แต่ว่าเป็นพระคุณที่ทำให้เราสามารถดำเนินชีวิตของเราไปได้ถูกต้องตามทำนองคลองธรรม มีศิลปะวิทยาการเอาไว้สำหรับประกอบหน้าที่การงาน เลี้ยงตัวเอง เลี้ยงครอบครัว รักษาประเทศชาติบ้านเมือง ครูจึงเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด

โดยเฉพาะ คัมภีรัญจะ กะถัง กัตตา ต้องมีความสามารถในการอธิบายข้อธรรมที่ลึกซึ้งให้แตกฉานได้ และยิ่งไปกว่านั้น โน จัฏฐาเน นิโยชะเย จะไม่ชักนำศิษย์ไปในทางที่เสียหาย รักศิษย์เหมือนลูกตัวเอง เขาถึงได้ใช้คำว่า "ลูกศิษย์"

คราวนี้การที่ท่านมาถึงในจุดปัจจุบันนี้ แม้ว่าจะโดนหลักสูตรบังคับมา แต่ว่าบังคับให้ท่านทั้งหลายทำในสิ่งที่เลิศที่สุด เปิดโอกาสให้ท่านทั้งหลายได้กระทำในสิ่งที่ทำได้ยากที่สุด

ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมทุกท่านว่า สิ่งที่บังเกิดขึ้นได้ยากที่สุดในโลก บาลีท่านบอกว่า

กิจฺโฉ มนุสฺสปฏิลาโภ เกิดเป็นมนุษย์นี่ยากที่สุด ยากขนาดไหน ? ท่านเปรียบเอาไว้ว่าเหมือนกับปล่อยเต่าตาบอดตัวหนึ่งไว้กลางท้องทะเลที่เต็มไปด้วยคลื่นลม แล้วก็มีแอกเล็ก ๆ ขนาดพอสวมคอเต่าได้โยนลงไปอันหนึ่ง เท่านั้นยังไม่พอครับ ร้อยปีถึงให้เต่าตัวนั้นโผล่ขึ้นมาครั้งหนึ่ง ร้อยปีโผล่ขึ้นมาครั้งหนึ่ง ถ้าแอกสามารถสวมคอเต่าได้พอดี มนุษย์จึงสามารถเกิดได้ครั้งหนึ่ง เกิดยากขนาดนั้นนะครับ..!