[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๓๑ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๗ สิ้นเดือนอีกแล้ว ปีใหม่ก็กลายเป็นปีเก่าไปตามระเบียบ หลายท่านก็อาจจะเคยได้ยินคำว่า "เวลาและวารี ไม่มีวันจะคอยใคร เรือเมล์และรถไฟ ก็ย่อมไปตามเวลา โอ้เอ้และอืดอาด มักจะพลาดปรารถนา พลาดแล้วจะโศกา อนิจจาเราช้าเอง"

ส่วนใหญ่แล้วบุคคลถ้าตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรมเพื่อความหลุดพ้น ก็มักจะเป็นคนที่ทำอะไรรวดเร็ว เพราะว่าสิ่งรุงรังรอบข้างไม่เอาแล้ว ตั้งหน้าตั้งตามุ่งไปข้างหน้าอย่างเดียว ในเมื่อไม่แวะชมดอกไม้ริมทาง ก็มักจะทำอะไรได้เร็วกว่าคนอื่น จึงเป็นเรื่องที่พวกเราพึงจะสังวรเอาไว้ โดยเฉพาะในปัพพชิตอภิณหปัจจเวกขณะ ที่ว่า "วันคืนล่วงไป ๆ เราทั้งหลายทำอะไรกันอยู่ ?"

ภาระหน้าที่การงานต่าง ๆ นั้น เป็นแค่องค์ประกอบเดียวของเราเท่านั้น หน้าที่หลักก็คือต้องปฏิบัติธรรม เพื่อเอาตัวเองหลุดพ้นจากกองทุกข์ให้ได้ แต่ว่าหลายท่านก็ทำตัวเหมือนคนมีเวลามาก ก็คือมักจะผลัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อย จนกระทั่งโดนกิเลสหลอก ไม่มีโอกาสแม้แต่จะทำความดี ครั้นเมื่อกำลังใจไม่เข้มแข็งพอ ท้ายสุดก็ต้องสึกหาลาเพศไปอย่างน่าเสียดาย..!

แต่ว่าเรื่องทั้งหลายเหล่านี้จะว่ากันก็ไม่ได้ เนื่องเพราะว่าถ้าบารมีของเรายังอ่อนอยู่ ย่อมทำสิ่งต่าง ๆ ให้เหมือนกับบุคคลที่บารมีเข้มแข็งไม่ได้ เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าเรายังกลัวตายอยู่ การทุ่มเทให้กับการปฏิบัติธรรมของเรานั้น มีแต่ความยากลำบาก

ถ้าท่านทั้งหลายศึกษาประวัติครูบาอาจารย์สายหลวงปู่มั่น จะเห็นว่าบางทีท่านปฏิบัติธรรมกัน ๗ วัน ๑๐ วัน ๑๕ วัน ไม่เสียเวลาไปออกบิณฑบาต นอกจากจะเป็นการทรมานตนเองเพื่อให้กิเลสสงบลงแล้ว ยังไม่เสียเวลาไปห่วงใยกับการกินข้าวปลาอาหาร เนื่องเพราะว่าให้ความสำคัญกับการปฏิบัติธรรมมากกว่า ก็คือกล้าเอาชีวิตเข้าแลก ถึงขนาดมีคำพูดติดปากกันว่า "ธรรมะอยู่ฟากตาย" ก็คือต้องพร้อมที่จะสละชีวิต เพื่อที่จะให้เข้าถึงธรรมทั้งหลายเหล่านั้น แล้วพวกเราลองเปรียบเทียบกับตัวเองดูว่า กำลังใจของเราได้สักเศษเสี้ยวหนึ่งของครูบาอาจารย์หรือไม่ ?