[หยาดฝน]

อย่าบังคับลมหายใจ ปล่อยทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ ร่างกายต้องการหายใจแรง หายใจเบา หายใจยาว หายใจสั้น เรามีหน้าที่ตามดูเข้าไปอย่างเดียว ตามดูออกมาอย่างเดียว

จากที่เคยปฏิบัติมาก็คือ..
หายใจเข้า..พร้อมคำภาวนา ผ่านจมูก ผ่านกลางอก ไปสุดที่ท้อง
หายใจออก..จากท้อง พร้อมคำภาวนา ผ่านกลางอก มาสุดที่ปลายจมูก

ถ้าเผลอไปคิดถึงเรื่องอื่น เมื่อรู้สึกตัวก็รีบกลับมาอยู่กับคำภาวนาและลมหายใจเข้าออกในทันที ใครก็ตามที่วิสัยเก่าเคยแยกจิตแยกกายทำงานหลายอย่างได้ เวลาภาวนาก็จะมีความฟุ้งซ่านควบคู่ไปด้วย ถ้าอย่างนั้นให้เอากำลังใจทั้งหมด จี้ติดอยู่ที่ลมหายใจเข้าออก ต้องเกาะลมหายใจแน่นกว่าคนอื่น ไม่อย่างนั้นแล้วก็จะเผลอแยกจิตไปฟุ้งซ่านเรื่องอื่นได้