[เถรี]

"สัตว์เขาจะมีภาษาเสียงเหมือนกับคำพูดของเรา และมีภาษากาย อย่างเช่น การกระดิกหาง การทำหางตก แยกเขี้ยวใส่กัน และยังมีภาษาใจอีก มนุษย์เรารับภาษาเสียงได้ ภาษากายบางอย่างเราก็รับไม่ได้ เราก็เลยสู้หมาไม่ได้

ลองเอาหมาไทยข้างถนนไปโยนอยู่ที่ประเทศอังกฤษดูสิ เราเห็นเขาคุยกับหมาอังกฤษรู้เรื่องโดยที่ไม่ต้องหัดภาษาอังกฤษเลย เอาไปโยนที่ประเทศลาว หมาก็เว้าลาวได้สบาย เอาไปโยนไว้ที่ประเทศไหน หมาก็คุยรู้เรื่องทันที เพราะเขาใช้สามภาษา คือภาษาเสียง ภาษากาย และภาษาใจรวมกัน

เราเองเรื่องของภาษากายเราก็รับได้ยากแล้ว ยิ่งภาษาใจยิ่งรับได้ยากเข้าไปใหญ่ กลายเป็นว่าเกิดเป็นคนวิวัฒนาการมากเท่าไร สมรรถภาพในการสื่อสาร โดยเฉพาะภาษาใจก็หายสาปสูญไปมากเท่านั้น

บางวันนั่งแปลภาษาหมาให้พี่มุกดาเขาฟัง และสอนให้พูดภาษาหมาด้วย ปรากฏว่าพี่มุกดาจำได้ไม่กี่คำ จำไว้ชัด ๆ นะ ที่หมาหอมแก้มเรา เขาไม่ได้หอมแก้มนะ เขาดมมุมปาก ท่าดมมุมปากแปลว่า มีอะไรให้กินหรือไม่ ?"