[เถรี]

ปกติสภาพจิตของคนจะกระเพื่อมอยู่ตลอดเวลา เพราะความฟุ้งซ่านไปใน รัก โลภ โกรธ หลง เมื่อเราตั้งใจปฏิบัติในสมาธิภาวนา สภาพจิตเริ่มสงบนิ่ง ก็เหมือนกับน้ำนิ่ง น้ำนิ่งสามารถที่จะสะท้อนเงาสิ่งต่าง ๆ รอบด้านลงไปได้ชัดเจนเหมือนจริง

แต่ว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ เมื่อรู้แล้วส่วนใหญ่ก็พาเสีย อย่างเช่นว่า หลายท่านก็ไปบอกใบ้ให้หวย แรก ๆ ก็แค่อยากจะทดลองว่าสิ่งที่รู้เห็นนั้นเป็นจริงหรือเปล่า แต่พอชื่อเสียงเกียรติยศไหลมาเทมา ก็กลายเป็นสภาพจิตไม่นิ่ง แทนที่ปฏิบัติธรรมเพื่อการสงบระงับจากกิเลส ก็กลายเป็นปฏิบัติธรรมเพื่อที่จะดูหวย ในเมื่อสภาพจิตไม่นิ่งเหมือนเดิม การรู้เห็นก็ไม่เป็นไปเหมือนเดิม หลายท่านก็ต้องใช้วิธี "มั่วเอา" แล้วท้ายที่สุดก็เสียผู้เสียคนไปเลย

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้เมื่อเกิดขึ้น นอกจากถ้าไม่ระมัดระวังจะพาเราเสียหายแล้ว บางท่านที่ยึดติด ก็ยังทำให้ตนเองไปไหนไม่ได้เลย คำว่า "ไปไหนไม่ได้" ก็คือการปฏิบัติธรรมไม่ก้าวหน้าเลย โดนหลอกให้หลงทำโน่นทำนี่ไปเรื่อย จนไม่มีเวลาปฏิบัติเพื่อความหลุดพ้นของตนเอง ต้องบอกว่าเป็นที่น่าสงสารมาก

เพราะฉะนั้น...ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายเป็นนักปฏิบัติ เมื่อเกิดนิมิตต่าง ๆ ขึ้นมา อย่าได้ไปใส่ใจ แต่เป็นเรื่องแปลกมากว่า เรายิ่งไม่สนใจก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น เพราะว่าถ้าเราสนใจเมื่อไร สภาพจิตของเราก็เริ่มฟุ้งซ่าน ความชัดเจนก็จะลดน้อยลงหรือว่าหายไปเลย

เพียงแต่ว่าถ้าเราไม่สนใจ เคยภาวนาอย่างไร ก็ให้ตามดูตามรู้ลมหายใจเข้าออกพร้อมกับคำภาวนาของเราไปอย่างนั้น หรือถ้าหากว่าพิจารณาธรรมอยู่ก็พิจารณาต่อไปว่า สภาพร่างกายของเราก็ดี ของคนอื่นก็ดี ของสัตว์อื่นก็ดี ตลอดจนวัตถุธาตุทั้งหมดก็ดี เกิดขึ้นตั้งอยู่แล้วก็ดับไป แม้กระทั่งการรู้เห็นนี้ก็เช่นกัน ไม่เช่นนั้นแล้วท่านทั้งหลายก็จะโดนหลอก