[เถรี]

เมื่อถ่ายรูปในวิหารใหญ่จนครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว พวกเราก็ไปกราบไหว้พระสถูปทองคำ ซึ่งคำว่าสถูปทองคำในที่นี้ก็คือ สถูปที่หล่อด้วยโลหะแล้วปิดทอง ซึ่งบรรจุรูปหล่อของท่านกรรมาปะองค์ที่ ๑๖ เอาไว้ ซึ่งคำว่า กรรมาปะ นี้เป็นสมณศักดิ์ชั้นสูงของนิกายวัชรยานสายทิเบต รองลงมาจากดาไลลามะและปันเชนลามะเท่านั้น ถือว่าเป็นมหาเถระที่มีความสำคัญอย่างยิ่งรูปหนึ่ง

เมื่อพวกเราเข้าไปในสถานที่นั้น พระสถูปทองคำประดิษฐานอยู่ในห้องกระจกแคบ ๆ มีพระท่านยืนเฝ้าประตูอยู่ และเมื่อเข้าไปข้างในองค์สถูป พวกเราก็ได้เดินประทักษิณ แล้วก็ทำการบริจาค กระผม/อาตมภาพก็ถ่ายรูปตามจังหวะที่ "เจ้าแม่น้ำพริกสละ" แกบอก ซึ่งจังหวะที่บอกให้นั้น จะเป็นจังหวะที่ว่างจากสายตาเจ้าหน้าที่ด้วยประการทั้งปวง

เมื่อถ่ายรูปเสร็จ พวกเราหมดธุระแล้ว ก็ออกจากวัดนั้น เดินกลับลงไปเพื่อที่จะขึ้นรถในทางด้านล่าง แต่ว่าทันทีที่พวกเราออกจากตัววัด มวลหมู่เมฆหมอกทั้งหลายก็วิ่งมาชนิดที่ฟ้ามืดไปหมด..!

พวกกระผม/อาตมภาพ ๓-๔ คนเดินลงไปก่อน คุณสุเรศวร์มัคคุเทศก์ท้องถิ่นก็พาเข้าไปที่ร้านขายยา ซึ่งเขียนป้ายอย่างชัด ๆ ว่า Medical Store แต่ปรากฏว่าเป็นร้านขายอาหารและพวกน้ำดื่มต่าง ๆ ด้วย พวกเรานั่งรอจนคณะทั้งหมดมาพร้อมกันแล้ว จึงได้สั่งอาหารกลางวันมารับประทานกันก่อนเวลาถึงครึ่งค่อนชั่วโมงทีเดียว

อาหารที่สั่งมานั้น ตอนแรกก็มีโมโม่ใส่ไส้ ซึ่งมีจำนวนให้แต่ละคนก็มากถึงขนาด ๘ ลูกด้วยกัน ขนาดประมาณซาลาเปาลูกเล็ก แล้วก็ยังมีข้าวสวย ผัดผัก พร้อมกับอาหารอื่นที่ตามมาอีก ซึ่งน่าจะเป็นหมี่น้ำแบบทิเบต และอาหารอีกอย่างหนึ่งซึ่งรสชาติค่อนข้างเผ็ด อยู่ในลักษณะคล้าย ๆ กับน้ำพริก แต่ก็ไม่ใช่

แต่ละอย่างที่จัดมานั้น ความกว้างของจานเป็นฟุตทีเดียว..! ทำเอากระผม/อาตมภาพได้แต่ทำตาปริบ ๆ แต่ว่ายังโชคดีที่ว่ามีผู้ช่วย ก็คือสุนัขตัวหนึ่ง ซึ่งมาสะกิดสะเกาผูกมิตรตั้งแต่แรกแล้ว จึงให้ช่วยรับประทานในส่วนของอาหารที่มีลักษณะเหมือนอย่างกับหมูรวนเค็ม แต่ว่าเป็นหมูสามชั้นที่มีเนื้อนิดเดียว นอกนั้นเป็นไขมันล้วน ๆ เหมาะกับบุคคลทางด้านนี้ที่ต้องต่อสู้กับความหนาว แต่ว่าไม่ใช่กระผม/อาตมภาพแน่..!

เพราะว่ากระผม/อาตมภาพเป็นมาลาเรียเรื้อรังมาเกินสี่สิบปี ตับพังหมดแล้ว..! ไม่สามารถที่จะย่อยไขมันได้ เมื่อมีสุนัขเป็นผู้ช่วย จึงมอบให้เขากินไปหมดทั้งถ้วยเลย ส่วนโมโม่นั้นได้ฉันไปแค่ลูกเดียว แล้วมอบให้คุณสุเรศวร์ไปช่วยจัดการให้แทน