[เถรี]

"จะกล่าวถึงพลายแก้วแววไว
เมื่อบิดาบรรลัยแม่พาหนี
ไปอาศัยอยู่ในกาญจนบุรี
กับนางทองประศรีผู้มารดา

อยู่มาจนเจ้าเจริญวัย
อายุนั้นได้ถึงสิบห้า
ไม่วายคิดถึงพ่อที่มรณา
แต่นึกตรึกตรามากว่าปี

อยากจะเป็นทหารชาญชัย
ให้เหมือนพ่อขุนไกรที่เป็นผี
จึงอ้อนวอนมารดาได้ปรานี
ลูกนี้จักใคร่รู้วิชาการ

พระสงฆ์องค์ใดวิชาดี
แม่จงพาลูกนี้ไปฝากท่าน
ให้เป็นอุปัชฌาย์อาจารย์
อธิษฐานบวชลูกเป็นเณรไว้"

อยากจะเรียนวิชาครับ ตั้งใจว่าถ้าเรียนแล้วต้องสำเร็จด้วย

"ครานั้นทองประศรีผู้มารดา
ได้ฟังลูกว่าหาขัดไม่
อันสมภารที่ชำนาญในทางใน
ท่านขรัววัดส้มใหญ่แลดีครัน

เจ้าคิดนี้ดีแล้วแก้วแม่อา
แม่จักพาไปฝากขรัวบุญท่าน
จะได้รู้การณรงค์คงกระพัน
ให้เหมือนกันสืบต่อพ่อขุนไกร"

เห็นอะไรไหมครับ ? สิ่งที่เราจะเห็นก็คือ สมัยนั้นการศึกษาหรือการบริหารจิต การฝึกไสยเวทย์วิทยาคมต่าง ๆ เรียนแล้วต้องสำเร็จครับ เหมือนกับท่านทั้งหลายที่เรียน มจร.จะช้าจะเร็วก็ต้องจบครับ เพราะว่าสังคมเอื้อให้เป็นอย่างนั้น และทุกคนเห็นว่าปกติธรรมดาของการบริหารจิต การฝึกจิตของตนให้มีฤทธิ์มีเดช สามารถสำเร็จในสิ่งต่าง ๆ เป็นเรื่องปกติมาก แม้กระทั่งมาถึงรุ่นลูกครับ