[เถรี]

ขอเล่าในเรื่องของส่วนตัวว่า กระผม/อาตมภาพเอง ได้มีโอกาสฝึกปฏิบัติในเรื่องของกรรมฐานมาตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งพอบวชได้ ๓ พรรษา เกิดความรู้สึกขึ้นมาว่า พระที่ท่านอยู่ได้นาน ๆ ไม่ต้องเป็นพระอริยเจ้าหรอกครับ ไม่ต้องเป็นพระโสดาบัน ไม่ต้องเป็นพระสกทาคามี ไม่ต้องเป็นพระอนาคามี ไม่ต้องเป็นพระอรหันต์ ผมกราบเท้าได้ทุกรูปเลย ทำไมท่านถึงอึดได้ขนาดนั้น ?

เนื่องจากว่าตัวของกระผม/อาตมภาพเอง ฝึกปฏิบัติมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กมัธยม จนกระทั่งมาบวชตอนอายุ ๒๗ ถ้าผ่านไป ๓ - ๔ พรรษา ต้องเข้าใจนะครับว่าเราอายุ ๓๐ ขึ้นไปแล้ว ก็คือแก่แล้ว ขนาดนั้นยังแทบจะอยู่ไม่ได้ เพราะว่าแรงกระทบบีบมารอบด้าน

ถ้าหากท่านทั้งหลายสังเกตจะเห็นว่า ในชีวิตของความเป็นฆราวาสของเรานั้น กิเลส รัก โลภ โกรธ หลง ถ้าหากว่ามีอยู่ ก็เปรียบเหมือนอย่างกับเสือในป่า บางทีเราเดินทั้งปีไม่เจอเสือตัวเลยนะครับ แต่พอท่านบวชเข้ามา ปรากฏว่าโดนตีกรอบ สิ่งที่ตีกรอบก็คือศีล ๒๒๗ ข้อและอภิสมาจาร เหมือนกับเขาเอาเสือตัวนั้นยัดใส่กรงไว้กับเรา โดนเสือกัดอยู่ทุกวันครับ อยากจะสึกวันหนึ่งเป็นร้อยเป็นพันหน นั่นเพราะว่าเรายังไม่สามารถจะบริหารจิตของเราให้เข้มแข็งและมั่นคงได้

พระเดชพระคุณหลวงพ่อสมเด็จฯ วัดสระเกศ ก็คือสมเด็จพระพุฒาจารย์ อดีตผู้ปฏิบัติหน้าที่สมเด็จพระสังฆราช ตอนนั้นท่านเป็นพระพรหมคุณาภรณ์ ท่านให้ผมแวะเข้าไปหาท่านที่วัดสระเกศอย่างน้อยเดือนละครั้ง ทุกครั้งที่เจอหน้า ท่านบอกว่า "ท่านเล็ก อย่าทิ้งกรรมฐานนะ ถ้าหากว่าทิ้งเมื่อไร ท่านจะท้อ"

กระผม/อาตมภาพจำตรงนี้เอาไว้ขึ้นใจ ไม่ว่าจะมีงานมากขนาดไหนก็ตาม ต้องปลีกตัวปลีกเวลามาเพื่อปฏิบัติธรรมเสมอ จนกลายเป็นคนที่หวงเวลามาก

หลายท่านไปวัดนอกเวลาแล้วไม่ได้เจอ ก็มาบ่นว่า "ทำไมถึงเจอหลวงพ่อวัดท่าขนุนยากขนาดนี้" ก็ได้แต่บอกไปว่า "ถ้ามาถูกเวลาก็เจอไม่ยากหรอก แต่ถ้ามาผิดเวลา แล้ว อาตมาก็ไม่เอาใครเหมือนกัน" เพราะว่าเราต้องรักษาเวลาสำหรับตนเองเอาไว้

แต่คราวนี้การที่เราจะบริหารจิตเพื่อรักษากำลังใจของเรา ให้อยู่ในสังคมปัจจุบันที่กระแสโลกรุนแรงมาก เป็นเรื่องที่ยากกว่าสมัยก่อนเหลือเกิน