[เถรี]

แบบเดียวกับที่ผลงานวิจัยปี ๒๕๕๘ ระบุไว้ชัดเจนว่าบ้านทุ่งเสือโทนที่เป็นบ้านกะเหรี่ยง รายจ่ายครัวเรือน ๓๐ เปอร์เซ็นต์เป็นค่ากาแฟ ก็คือชาวบ้านติดกาแฟถึงระดับที่ว่า ถ้าไม่ได้ดื่มกาแฟแล้วไม่มีแรงจะทำงาน เรามาลองนึกถึงความร้ายแรงของเหตุการณ์ว่า หาเงินได้ ๑๐๐ บาท ต้องซื้อกาแฟไป ๓๐ บาท จะน่ากลัวขนาดไหน ?

แล้วที่ญาติโยมที่เป็นผู้ใหญ่ที่ศูนย์อพยพ ซึ่งโดนกักตัวอยู่ขอมาก็คือขอผงชูรส ลักษณะเดียวกับที่พี่น้องกะเหรี่ยงขอเหมือนกัน ผมไม่ได้เห็นกับตาว่าเขากินผงชูรสดุเดือดขนาดไหน แต่ก็ต้องจัดสรรให้ไป

แต่จากประสบการณ์ตอนสมัยที่ออกไปรับราชการ ที่กองพลทหารราบที่ ๙ สมัยนั้นยังเป็นค่ายกาญจนบุรี มาเปลี่ยนชื่อเป็นค่ายสุรสีห์ภายหลังหลายปีจากนั้นมาก มีพลทหารอยู่ ๑ นาย ซึ่งกระผม/อาตมภาพยังจำชื่อได้แม่นยำทุกคน พลทหารสมควร สมอาจ คือชื่อ สมควร นามสกุล สมอาจ

พลทหารสมควรไม่ได้ง้อข้าวปลาอาหารของโรงเลี้ยง ไปถึงโรงเลี้ยงก็ตักข้าวมา ๑ ถาดพูน ๆ คือเป็นถาดหลุม ปริมาตรก็ประมาณข้าวแกงที่เขาทำขายสัก ๕ จาน ล้วงเอาซองผงชูรสซองเล็กออกจากกระเป๋าตัวเองมาฉีก โรยลงบนข้าว แล้วก็เอาน้ำปลาพริกที่ทางโรงเลี้ยงมีไว้ให้ราดทับ แล้วตักกินอย่างนั้นเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าต่อไปสุขภาพร่างกายจะเป็นอย่างไร เพราะว่าตอนนั้นทหารเกณฑ์ก็อายุ ๒๑ - ๒๒ ปี ต้องบอกว่ากินกันได้น่ากลัวขนาดนั้น..!

อีกส่วนหนึ่งที่เรานึกไม่ถึง อย่างช่วงที่ดำเนินการร่วมกับคณะอินทราพงษ์ เอาข้าวของไปแจกพี่น้องม้งทางด้านภาคเหนือ ก็ส่งคณะทำงานไปสืบก่อนว่าเขาขาดแคลนอะไร ในความรู้สึกของพวกเราก็คือ ต้องหาพวกเสื้อกันหนาว ผ้าห่ม ไปให้เขามากหน่อย เพราะว่าพื้นที่บางแห่งนี่หนาวทั้งปีเลย ปรากฏว่าสิ่งที่เขาขอมาไม่ใช่เสื้อกันหนาว ไม่ใช่ผ้าห่ม แต่เป็นเกลือทะเล งานนั้นก็เลยต้องซื้อเกลือจากสมุทรปราการ สมุทรสาคร ขึ้นไป ๑๐ ตัน

เฉพาะเกลืออย่างเดียว ใช้รถยีเอ็มซีของทางด้านศูนย์ปฏิบัติการพิเศษค่ายอานันทมหิดลที่ลพบุรี รถยีเอ็มซี ๑ คันขนเกลืออย่างเดียวเลย..!