[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๒๒ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔ หลายท่านที่ออกบิณฑบาตสายตลาดเทศบาลด้วยกัน ก็คงจะเห็นแล้วว่า สภาพของทองผาภูมิซึ่งปกติแล้วผู้คนในท้องที่ขวักไขว่ นักท่องเที่ยวหนาแน่น ปัจจุบันนี้ก็คือเมืองร้างดี ๆ นี่เอง กระผม/อาตมภาพดูแล้ว รู้สึกเหมือนอย่างกับบ้านเมืองยามศึกยามสงคราม คนที่บาดเจ็บก็เข้าโรงพยาบาลรักษาตัว คนที่ยังไม่เป็นอะไรก็พยายามหลบหนีเข้าไปในป่าในเขา ในสถานที่ซึ่งคิดว่าตนเองจะปลอดภัย

ตรงจุดนี้จะว่าไปแล้ว เราจะหวังพึ่งคนอื่นไม่ได้ ลักษณะเหมือนกับชาวบ้านบางระจัน จะไปหวังพึ่งจากส่วนกลางก็คือเมืองหลวงไม่ได้ สาเหตุเพราะว่าบางทีส่วนกลางก็ไม่เห็นความสำคัญของที่อื่น ไม่เห็นความรีบด่วนของที่อื่น มีอย่างเดียวคือเราต้องพึ่งพากันเอง ผู้ที่มีมากต้องจุนเจือผู้ที่มีน้อยหรือขาดแคลน ไม่ว่าจะในด้านข้าวปลาอาหาร เวชภัณฑ์ ตลอดจนกระทั่งสถานที่อยู่ต่าง ๆ

อย่างวันนี้พวกท่านส่วนหนึ่งก็เห็นว่า ทางคณะอาสาสมัครสาธารณสุขตำบลท่าขนุน มาขอพวกขนม น้ำดื่ม แล้วก็น้ำหวานสำหรับเด็ก ๆ ซึ่งตรงนี้กระผม/อาตมภาพลืมไป มัวไปช่วยเหลือแต่ผู้ป่วย จนลืมครอบครัวของเขา ก็เลยทำให้บรรดาเด็ก ๆ ทั้งหลาย ที่เท่ากับโดนกักตัวไปโดยปริยาย เพราะว่าออกจากบ้านช่องไม่ได้ พ่อแม่ไม่อยู่ ซึ่งขาดแคลนข้าวปลาอาหารก็ยังพอทน เพราะว่าทางเทศบาลนำไปมอบให้ แต่เด็กขาดขนม..! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็เลยต้องมอบให้เขาไป

อีกส่วนหนึ่งก็คือผู้ใหญ่ที่ขอมา ขอสิ่งที่ทางเราคิดไม่ถึงอีกเหมือนกัน คือขอผงชูรส..! กระผม/อาตมภาพไปนึกถึงสมัยที่นำเอาข้าวของไปแจกบรรดาพี่น้องชาวกะเหรี่ยง ปรากฏว่าหลังจากแจกเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาบอกว่า "ครั้งหน้าถ้าหลวงพ่อมา ช่วยหากาแฟกับชูรสมาให้ด้วย" นั่นคือสิ่งจำเป็นของเขา