[เถรี]

ดังนั้น..เราจะเห็นว่าถ้าเอาไปเปรียบเทียบกัน พวกเราเหมือนกับหนูที่ตกถังข้าวสาร เยอะเสียจนไม่รู้จะกินเมื่อไรดี ? ก็เลยเล่นไปเรื่อยเปื่อย เกาเห็บ เกาเหา ลูบหนวด วิ่งเล่น กินเมื่อไรก็ได้ โดนแมวตะปบปั๊บ..เรียบร้อย ยังไม่ทันจะกินเลย ตายซะแล้ว..!

แต่ต่างประเทศ ไม่ต้องไกลหรอก เอาแค่ต่างจังหวัดเรานี่แหละ ห่าง ๆ หลวงพ่อเล็กหน่อย สองปีไม่ค่อยไปเจอด้วย จะคลั่งตาย เจอหน้าวิ่งเข้าใส่ แทบจะกินลงไปทั้งตัว นั่นก็คือเขาอยู่ในลักษณะของการหิวโหยเลย เมื่อถึงเวลาก็ต้องการมาก ตั้งหน้าตั้งตารับไปปฏิบัติ

ดังนั้น..พวกเราอย่าทำตัวเป็นหนูตกถังข้าวสาร มัวแต่เพลิดเพลินเจริญใจอยู่ เดี๋ยวคนอื่นเอาไปกินหมด หรือไม่ก็ตัวเราโดนแมวลากไปกินเสียก่อน ต้องเตือนตัวเองไว้เสมอ ๆ ว่า ชีวิตนี้เป็นของน้อย จะตายลงไปเมื่อไรก็ไม่แน่

ได้เกิดเป็นมนุษย์แปลว่ามีต้นทุนเพียงพอแล้ว ยิ่งได้เกิดเป็นมนุษย์ ได้พบพระพุทธศาสนา ได้ฟังเทศน์ฟังธรรม ได้ปฏิบัติธรรม แปลว่าต้นทุนเพียงพอที่จะบรรลุมรรคผลแล้ว ในเมื่อต้นทุนพอแล้ว ถ้าหากว่าไม่ทำเพื่อตัวเองก็ถือว่าขาดทุนมาก..!