[เถรี]

คราวนี้ทำอย่างไรล่ะ ? เหลืออาตมาคนเดียว ต่อก็ใช้วิธีเดิม บินเฉี่ยวหัว วันนี้ที่เห็นหัวเหม่งอย่างนี้ ถ้าหากว่าไปโดนต่อยเข้าก็เต็ม ๆ เลย แต่ด้วยความที่ฝึกเอาไว้เยอะ ทำให้ก็ไม่กลัว...นิ่งพอ เจ้าต่อก็ยังไม่ยุ่งด้วย ได้แต่บินเฉียดไปเฉี่ยวมา กระผม/อาตมภาพก็รอ รอจนกระทั่งมีลมพัดต้นไม้โยก ก็โยกตามต้นไม้ออกมาหน่อยหนึ่ง ลมพัดต้นไม้โยก ก็โยกตามต้นไม้ออกมาอีกหน่อยหนึ่ง ใช้วิธีแบบนี้เป็นชั่วโมง กว่าที่จะห่างจากปากหลุมต่อออกมาสัก ๓ - ๔ เมตร แล้วก็ลุกเดินหล่อ ๆ กลับมา ปรากฏว่าทางด้านนี้อาจารย์สมพงษ์หัวบวมฉึ่ง..! บอกว่ากินยาแก้ปวดไป ๒ เม็ดแล้ว ยังเอาไม่อยู่เลย นอนครางโอย ๆ ทั้งคืน..!

หลังจากนั้นก็ยังมีรุ่นน้องไปจากวัดท่าซุงอีก เพราะว่าหลวงพ่อเจ้าคุณอนันต์ ตอนนั้นยังเป็นพระครูปลัดอยู่ ประกาศบอกรุ่นน้องว่า "ใครอยากธุดงค์ในป่า แบบมีเสือมีช้าง ให้ไปหาท่านเล็กนะ" เจริญแล้วพ่อ...! มากันบานเลย เอ้า..ธุดงค์ก็ธุดงค์วะ ก็เลยถามรุ่นน้องว่า "เข้าป่าจะกินหรือไม่กิน ?" รุ่นน้องท่านบอกว่า "ตามใจหลวงพี่ครับ" "ถ้าตามใจผมก็ไม่ต้องกิน เอาไปแต่กระติกน้ำอย่างเดียว" ก็ไปกัน

วันที่ ๑ ก็ได้ยินเสียงท้องรุ่นน้องร้องจ๊อก..! วันที่ ๒ ก็หลายจ๊อก พอวันที่ ๓ รุ่นน้องบอกว่า "ไม่ไหวแล้วครับหลวงพี่..กลับกันเถอะ" อาตมาก็ "อ้าว...ก็ไหนมึงบอกว่าจะไปทีอย่างน้อยต้องครึ่งเดือน นี่เพิ่งจะวันที่สามเอง" รุ่นน้องบอกว่า "หิวไส้จะขาดอยู่แล้วครับ..!" ท้ายสุดก็เลยต้องพาเดินย้อนออกจากป่ามา