[เถรี]

พวกเราไม่ได้อยู่ทำวัตรเช้าทำวัตรเย็นด้วยกันทุกวัน หลังทำวัตรเย็นเขาจะมีปานะมาถวาย มีเจ้าอาวาสวัดท่าขนุนรูปเดียวที่ไม่รับ ต่อหน้าก็ไม่เอา ลับหลังก็ไม่เอา ทำไมถึงทำได้ ? ก็เพราะว่าการห้ามปากห้ามใจตัวเองก็เป็นการรักษาศีลนั่นแหละ ในเมื่อเรารักษาศีลได้ ก็แค่เพิ่มเข้าไปอีกข้อหนึ่ง ศีลข้อหลังเพลแล้วห้ามตัวเองไม่ให้กิน

ถ้าเราทำได้ ท้ายที่สุดก็จะเหมือนพระเจ้าปเสนทิโกศลในโทณปากสูตร พระองค์ท่านอ้วนเสียจนจะเดินไม่ไหว พระพุทธเจ้าต้องสอนคาถาให้สุทัสสนมาณพ ที่เป็นทหารคนสนิทหรือมหาดเล็กคนสนิท เมื่อถึงเวลาเห็นพระเจ้าปเสนทิโกศลฉันภัตตาหารไปถึงคำสุดท้าย ก็ให้ท่องคาถาขึ้นมาว่า "บุคคลผู้มีสติ รู้ประมาณในการบริโภค ย่อมเป็นผู้มีโรคน้อย อายุขัยก็ยืนยาว" พระเจ้าปเสนทิโกศลได้สติก็หยุด หยุดฉันคำสุดท้ายหนึ่งคำ วันรุ่งขึ้นก็เอาอีก ลดอาหารลงไปอีกหนึ่งคำ ลดวันละคำเดียว

พระเจ้าปเสนทิโกศลทรงยัดทะนาน..! ไม่ใช่เสวย เขาบอกว่าเฉพาะข้าวสารที่เสวยในแต่ละมื้อ หุงจากข้าวสาร ๑ นาฬี ซึ่งก็น่าจะเท่ากับประมาณ ๑ ลิตรในปัจจุบัน พวกเราไหวกันไหม ? ข้าวสาร ๑ ลิตร ใครยัดทะนานลงไปหมดบ้าง เฉพาะข้าวอย่างเดียว ?

พระพุทธเจ้าให้ลดวันละคำ พอถึงคำสุดท้ายสุทัสสนมาณพท่องคาถา พระเจ้าปเสนทิโกศลก็ชะงัก..ตัดใจ รุ่งขึ้นก็ลดลงอีกหนึ่งคำ ผ่านไปสองเดือนก็ "ทรงพระสเลนเดอร์" พระองค์ท่านถึงได้ตรัสว่า "พระพุทธเจ้านั้นไม่ได้สอนให้แต่ประโยชน์สูงสุดเท่านั้น ยังสอนให้เกิดประโยชน์ทันตาในชาตินี้ด้วย" ก็คือ "ทรงพระสเลนเดอร์" และสุขภาพก็ดีขึ้นด้วย