[เถรี]

เรื่องของกรรมฐานก็เช่นเดียวกัน ถ้าหากว่าท่านปฏิเสธเสียตั้งแต่แรก ไม่ว่ากรรมฐานสายไหนก็ไปไม่รอดครับ ดังนั้น...คนฉลาดที่มีปัญญาจริง ๆ ต้องลองทำดูก่อน แล้วถ้าหากว่าทำ ก็ตั้งใจทำแบบเอาดีกันเลย ทุ่มเทไปเลยครับ

ในเรื่องของการปฏิบัติธรรมนั้น ผมรับประกันครับ ลำบากที่สุดไม่เกิน ๓ วันแรก พอจิตของเราเริ่มคุ้นชินแล้ว วันต่อ ๆ ไปก็สบายครับ แค่เอาสติประคองอารมณ์ไว้เท่านั้น ก็แปลว่าอีก ๖ - ๗ วันที่เหลือ เราสามารถรักษาอารมณ์ที่ สุข สงบ เยือกเย็น อยู่กับตัวเราได้ แล้วท่านทั้งหลายจะได้รู้ว่าวิมุตติรส ซึ่งเป็นรสพระธรรมของพระพุทธเจ้านั้นดีอย่างไร

ทำไมพระหรือว่าโยมที่เรารู้จัก บางท่านถึงได้ทุ่มเทปฏิบัติธรรมอย่างชนิดที่เอาชีวิตเข้าแลก ก็คงจะเหมือนกับการที่เราได้กินอาหารที่อร่อย ถูกใจ ถึงเวลา ถ้าหากว่ามัวแต่ไปรอพ่อครัวอยู่ รอแม่ครัวอยู่ บางทีเขาไม่ทำให้ เราก็ไม่ได้กิน ก็มีวิธีเดียว คือ ต้องปรุงอาหารเหล่านั้นได้ด้วยตนเอง ก็คือเราต้องตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติให้ได้ด้วยตนเอง

แล้วในเรื่องกรรมฐานนี่เป็นเรื่องที่แปลกมากครับ เพราะว่าเป็นปัจจัตตัง คือรู้ได้เฉพาะตัวเราเท่านั้น คนอื่นทำแทนก็ไม่ได้ จะให้คนอื่นกินข้าวแล้วให้เราอิ่มนั้นเป็นไปไม่ได้ครับ เราต้องกินเอง

คราวนี้ท่านทั้งหลายได้โอกาส มีชาติกำเนิด เกิดเป็นมนุษย์ ได้พบพระพุทธศาสนาที่ยังมีหลักธรรมสมบูรณ์บริบูรณ์อยู่ และโดยเฉพาะท่านทั้งหลายที่อุปสมบทบรรพชาเข้ามา หลายท่านอายุกาลพรรษาก็หลายสิบ เคยรู้สึกไหมครับว่า "เราเสียทีที่บวชเข้ามาหรือเปล่า ?" เพราะว่าไม่ได้เคยลองปฏิบัติธรรมของพระพุทธเจ้าอย่างจริง ๆ จัง ๆ เลย

ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายรู้สึกแบบนั้น ต้องเร่งตัวเองแล้วนะครับ เรื่องของธรรมะนั้นไม่รอใคร เพราะเรามีโอกาสตายได้ทุกเวลา หายใจเข้า...ไม่หายใจออกก็ตายแล้ว หายใจออก...ไม่หายใจเข้าก็ตายอีกเช่นกัน ความตายอยู่แค่ปลายจมูกนี่เอง ถ้าเราประมาท ตายโดยปราศจากความดีใด ๆ ติดตัวไป เราก็จะมีอบายภูมิเป็นที่ไป แล้วถ้าลงไปเมื่อไร ท่านทั้งหลายก็จะโดนคิดทบต้นทบดอก ทั้งเก่าทั้งใหม่เลยครับ กว่าที่จะได้ผุดได้เกิดใหม่ พระพุทธเจ้าก็คงจะผ่านไปแล้วหลายพระองค์..!