[เถรี]

ถาม : เวลาชวนคนที่บ้านเขาทำบุญ บางคนก็มีใจร่วมด้วย บางคนก็ไม่มี ?
ตอบ : อย่าชวนคนทำบุญ เป็นการกระทำที่โง่มาก มีแต่เสมอตัวกับขาดทุน ไม่มีกำไรเลย เสมอตัวก็คือถ้าทำแล้วดีอย่างที่เราว่า เขาก็ไม่ได้ตำหนิอะไรเรา แต่ถ้านอกจากเขาไม่ทำแล้วยังมีการคัดค้าน ดีไม่ดีอาจจะเป็นโทษปรามาสพระรัตนตรัย กลายเป็นซ้ำเขาหนัก เจอแค่ประโยคว่า “เธออยากบ้าก็บ้าไปคนเดียวเถอะ ฉันไม่บ้าไปด้วยหรอก” แค่นี้เขาก็แย่แล้ว

ถาม : บุญได้จากการที่เราไปบอกบุญคนไม่ใช่หรือคะ ?
ตอบ : ต้องรู้กาลเทศะ เคยได้ยินคำว่าหน้าบอกบุญไม่รับไหมเล่า ? ในเมื่อหน้าตาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่บอกบุญแล้วจะรับ ทำอะไรทุกอย่างต้องดูกาลเทศะ ต้องทำแบบคนมีปัญญา ไม่ใช่มีแต่ศรัทธาอย่างเดียว ศรัทธาอย่างเดียวพาเละมาเยอะแล้ว

พวกที่มีศรัทธาจนขาดปัญญาอย่างชัดเจนที่สุดก็คือบรรดากัลยาณมิตร พวกนั้นนี่คนหนึ่งจะต้องไปบอกบุญต่อให้ได้ ๕ คน ก็เลยกลายเป็นอยู่ในลักษณะที่ไปจิกคนอื่นมา แล้วคนอื่นเขารู้สึกไม่ดี หลังจากนั้นแทนที่เขาจะคิดทำบุญสุนทานอะไรอีก เขาก็ไปเหมาว่าทั้งหมดก็คงเหมือนกัน ตัวเขาเองก็ไม่มีโอกาสสร้างความดี โทษใหญ่ก็เกิดขึ้นเพราะปรามาสพระรัตนตรัย