[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๓ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ เป็นการปฏิบัติธรรมวันแรกของการบวชเนกขัมมะปฏิบัติธรรมเฉลิมพระเกียรติรุ่นที่ ๘/๒๕๖๕ คราวนี้ตั้งแต่เช้ามา การปฏิบัติในช่วงเช้ามืดก็ดี ช่วงสาย ช่วงบ่าย จนกระทั่งเมื่อครู่นี้ก็ตาม หลายท่านก็อาจจะได้รับคำตำหนิ ที่กระผม/อาตมภาพว่ากล่าวไปตั้งแต่ช่วงเช้าแล้ว

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าพวกเราขาดความกระตือรือร้นในการปฏิบัติธรรม ถ้าเป็นหลวงตามหาบัว ท่านจะบอกว่า "ทำตัวเป็นหมูพาดเขียง" ก็คือหมูหากินมาทั้งวัน ผ่านมาเจอเขียงอยู่ เออ..น่าสบาย ก็เลยนอน เอาหัวไปหนุนเขียง สบายใจ ไม่รู้ว่าจะโดนเขาเชือดเมื่อไร ?!!

ลักษณะของการดำเนินชีวิตอยู่ในโลกของเราก็เป็นไปในลักษณะอย่างนี้ ก็คือเราดำรงชีวิตอยู่ในกองทุกข์ โดนความทุกข์แผดเผาอยู่ตลอดเวลา แต่กลับมีกำลังใจที่จะดิ้นรนหนีทุกข์ได้น้อยมาก ทำเหมือนอย่างกับเสียดายว่า ถ้าพ้นความทุกข์ไปแล้ว เราจะไปหาทุกข์ใส่ตัวได้ที่ไหนอีก ?!!

เรื่องของการปฏิบัติธรรมนั้น ทุกคนจะต้องตกเป็นขี้ปากของคนรอบข้างอยู่แล้ว อย่าให้คำพูดของคนอื่นมาทำให้โอกาสในการพ้นจากวัฏสงสารของเราหมดไป

กระผม/อาตมภาพเองปฏิบัติธรรมมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะพ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนฝูง ครูบาอาจารย์ทุกคนว่า "บ้า" หมด แต่กระผม/อาตมภาพรู้ดีว่าตัวเองทำอะไร เพื่ออะไร จึงไม่ได้ใส่ใจคำพูดของคนทั้งหลายเหล่านั้น เนื่องเพราะว่าถ้าหากว่าคนส่วนใหญ่เดินไปทางหนึ่ง แล้วเราเดินสวนทางกับเขา ก็ย่อมแปลกแยกจากสังคมอยู่แล้ว

เมื่อไปเรียนวิชาทหาร ก็โดนเพื่อนฝูงเยาะเย้ยถากถางอยู่ตลอดเวลาเหมือนกัน แต่กระผม/อาตมภาพก็ไม่ได้หวั่นไหว ท้ายที่สุด เพื่อนทั้งรุ่นก็ต้องยอมลงให้ เพราะว่านอกจากทำอะไรไม่ได้ เพราะว่าเราไม่สะท้านสะเทือนแล้ว ด้วยความที่พวกเขาเรียนได้ห่วยแตกมาก ต้องพึ่งพาอาตมภาพอยู่ตลอด ท้ายสุดก็เลยมีหลายคนเห็นดีเห็นงามกับการเข้าวัดปฏิบัติธรรม แต่น่าเสียดายว่าหลังจากที่กระผม/อาตมภาพลาออกจากราชการมา เพื่อนฝูงเหล่านั้นก็โดนวงสังคมครอบกลับไปตามเดิม..!